Er was een tijd dat we alle releases van onze geliefde platenlabels kochten, blindelings. Ja hoor, zoveel vertrouwen hadden we in onze platenboeren. En lp’s kosten toen nog geen fucking veertig pleuro, ook een niet onbelangrijk detail. Crypt, Voodoo Rhythm, Norton, Amphetamin Reptile, Nervous, Estrus, Moon Ska, Touch And Go, Crazy Love, Trojan (en alle zijtakken), Drunkabilly, …, en uiteraard ook dit Hellcat Records.
Hellcat was het resultaat van de samenwerking tussen punkrockhelden Tim Armstrong (Rancid) en Brett Gurewitzz (Bad Religion). Supervette bands zaten/zitten er op dat label, vandaar ook dat we meteen ons vingertje opstaken toen deze te bespreken singles uit Suburbia Calling op de Luminous Dash-headquarters terechtkwamen.
Onze eerste reactie? Onmetelijke spijt, wat een popbagger! We lazen internetcommentaren als “Dit is de moderne versie van Madness!” of “Modern Specials” en daar kunnen we nog enigszins inkomen, maar toch was acute diarree helaas wel het gevolg. Madness heeft hier trouwens nooit hoge ogen gegooid.
Met het ouder worden leer je eerst om de zaken te controleren, wat te scannen, even diep te inhaleren (gewone lucht welteverstaan) en dan pas, indien nodig, te panikeren. Dat hebben we hier dus ook gedaan, op het panikeren na. In het verkooppraatje valt de term anarcho punk, maar laten we daar vooral niet belachelijk over doen: dit heeft weinig tot geen hol te maken met anarcho punk.
Misschien dat er op hun vorige werk nog wel wat gepunk te rapen viel, maar hier is het nougatbollen. RB klinkt volgens ons zeer/té modern, maar vooral ook enorm gevarieerd. Invloeden van eerder vernoemde Two-Tone bands liggen er (met momenten) vingerdik op maar ook northern soul, Britpop (dat krijg je als de leden van Essex afkomstig zijn), mod, blazers, strijkers of Jaya The Cat-achtige hiphop reggae zijn deze heren niet vreemd.
Oasis, Blur, ja hoor, doe maar op. Als je daar dan nog wat sampletjes en verschrikkelijke synthesizer geluiden overheen drapeert, tja, men zou dan kunnen spreken van een boyspunkband of een nieuwe popsensatie die iets hedendaags doet met oude stijlen. Ze doen ons wat denken aan een band als Transplants, met Tim Armstrong, Rob Aston (Death March, een fijne hcpunk/d-beat/thrash band en Expensive Taste, hiphop), Travis Barker en Kevin Bivona (The Interrupters), maar dan stukken braver.
Wat we willen zeggen, die mix van stijlen moesten we toen ook een aantal keren draaien vooraleer onze boosheid en teleurstelling plaats konden maken voor appreciatie. Want laten we eerlijk wezen, deze vier naar voor geschoven tracks zitten verdomd goed ineen en gaan de band geen windeieren leggen.
Poppy ska is te weinig eer, daarvoor zit het allemaal veel te goed in elkaar en trakteert dit viertal ons op een ratjetoe van invloeden waar we eigenlijk toch gek van zijn. Elke song die we hier te horen kregen, deed ons enkele uurtjes en dagen erna nonchalant en neuriënd door het huis fladderen, verdomme toch. Dit soort zeemzoete, kapot geschaafde muziek is nu niet meteen aan ons besteed maar zoals eerder gezegd, is dit veel te goed gedaan om zomaar bij het huisvuil te zetten.
Oh ja, de enige labels die nog steeds onze blindelings-aanschaf-policy genieten, zijn Ronny Rex en Crypt Records.
Instagram – Tik-Tok – Facebook – X
