We waren een beetje verbaasd om een cd te ontvangen van Penthouse. De noisy bluesy psycho’s uit Londen waren toch al gestopt? Jaren geleden al, al herinneren we ons nog goed de paar shows die we van hen zagen en het nog steeds heerlijke debuut Gutter Erotica.
Eenmaal het schijfje zijn rondjes begint te draaien krijgen we al snel door dat het hier om een totaal andere band moet gaan. Er zit wel een beetje blues in de nummers maar niet in die mate dat de muziek enigszins vergelijkbaar is met de Penthouse uit onze herinnering.
Als we het goed hebben is dit namelijk een Poolse band, vijf heren en twee dames, die op een behoorlijk zwoel aandoende manier liedjes maken die als een poppy versie van garagerock klinken. Een beetje als een Kim Salmon die in bed ligt met Barry Adamson, om maar iets te schrijven.
Er zit ook wel wat soul in de nummers, soul van de jaren 1970, met koortjes en alles wat erbij hoort. Het zorgt ervoor dat de plaat aangenaam weg luistert maar na een paar keer draaien hebben we nog niet echt nummers gehoord waarvan we onder de indruk zijn. Het gros klinkt ons te bezadigd in de oren, iets te vrijblijvend.
Het zit allemaal heel goed in elkaar, daar niet van, maar het geeft geen vonken, de klik komt er niet. Live kan deze band er waarschijnlijk best een feestje van weten te maken. Op een geluidsdrager lukt dit vooralsnog niet zo goed.
