Paula Rae Gibson had het op Loving In Real Time over een ontluikende liefde en een beginnende relatie. Die plaat maakte ze samen met Matthew Bourne die ook nu opduikt, maar in mindere mate dan voorheen.
De cyclus die ze deze keer doorloopt is er eentje van een relatie die aan het doodbloeden is, de beknelling die een relatie kan veroorzaken, het versmachtende, het vereenzamende en het uiteindelijk uiteenvallen ervan.
De kompanen die ze voor dit album nog dichter om zich heen trok zijn Alex Bonney (trompet, elektronica) en componist Kit Downes, die eerder al bijdroegen aan haar werk en deze keer de hoofdrol van Bourne mogen overnemen.
Ze leggen een tapijtje ambient, jazzy triphop en experimentele muziek waarboven de stem van vooral Gibson rijkelijk kan improviseren en floreren, als een mengeling van Annette Peacock en Beth Gibbons.
Ingetogen, louterend, meditatief, meanderend tussen melancholie en uitgelatenheid lijken de nummers soms zo van de hand van Angelo Badalamenti te komen. Dat filmische zit namelijk diep geworteld in de avontuurlijke klanken op deze plaat. Elk nummer is als een foto, een vastleggen van een bepaalde gebeurtenis. Het album gaat dan ook breder dan alleen verhalen over een afbrokkelende relatie. Het gaat net zo goed over pogingen om het leven te ontlopen, zoals een oudere vrouw die zich probeert te verdrinken in Necessary Drama.
De Londense Gibson biedt ons een inkijk in haar diepste innerlijk, wat een behoorlijk intieme sfeer weet op te roepen, die door haar muzikanten feilloos wordt aangevoeld.
De sfeer leunt wat aan bij die van bijvoorbeeld Blemish van David Sylvian, al blijft Gibson trouw aan zichzelf en wordt ze bij elk album unieker in haar gebruik van stem en muziek. Een louterende, uitermate mooie plaat, dat is dit The Roles We Play To Disappear.
