Het is inmiddels zo’n veertig jaar geleden dat Venom het blackmetal genre boven de pekzwarte doopvont hield. Op die tijd is er heel veel veranderd, zowel in onze maatschappij als in de scène. Ten eerste is het al lang geen Scandinavisch/Engels genre meer. Blackmetal is overal. Het heeft zich razendsnel verspreid over de continenten. Het heeft zich tegoed gedaan aan invloeden uit lokale folk, elektronische muziek, jazz en postrock. Ook thematisch is er een immense uitbreiding geweest, van satanisme over paganisme tot maatschappijkritiek en depressie. Wat echter nooit is veranderd, is de intense, brutale en ruwe sound van het geheel.
Ophidian Forest, een trans-Atlantische blackmetalband met leden uit Amerika en Nederland, is één van die bands die het genre tot haar uitersten probeert te rekken. Tales of Doom and Ignorance is al hun vijfde album sinds 2006 maar wel het tweede sinds een grondige line-up wijziging in 2018. Met nieuw bloed in de gelederen ging de band een andere koers varen. Waar de eerste albums ruwe, chaotische blackmetal lieten horen, komt de band tegenwoordig met een wel heel progressieve versie van het genre naar buiten. Zelfs het algemene thema is geëvolueerd, van geschiedenis en mythologie naar de harde realiteit van het menselijk bestaan.
Vijf tracks, vijf rampen die zwaar genoeg zijn om ons met uitsterven te bedreigen. Opener Inundation (overstroming) doet alvast het beste vermoeden voor de blackmetalliefhebber die het graag een beetje complexer heeft. Het nummer begint met een intro die redelijk trouw is aan het genre om dan uit te barsten in een onophoudelijke stortvloed van scheurende riffs, diep gekrijs en complexe drums. Daarna volgt het al even indrukwekkende Plagues. Deze track is op dezelfde leest geschoeid maar komt toch wat melodieuzer over, net als het kortere Radiation, dat dan ook weer een beetje flirt met jazz.
Earth Force hakt er lustig op los met bijna pijnlijk gitaarspel en die onophoudelijk intensiteit. Want, ook al is er hier en daar een muzikaal rustpuntje ingelast, Ophidian Forest haalt nooit echt de voet van het gaspedaal. Misschien is Earth Force wel het meest traditionele nummer van de hele plaat. Snel, intens en overrompelend. Afsluiter Drought begint dan weer wel met een redelijk lange intro, doet dan heel even denken aan Cradle Of Filth om uiteindelijk met Maidenesque twin-guitars op de proppen te komen. Dit is dus het meest melodieuze nummer op deze plaat, met donkere synths en een veel trager tempo dan zijn voorgangers.
Het verdict? Tales of Doom and Ignorance is een sterk staaltje progressieve blackmetal voor fans van Sigh, Paysage d’Hiver, Lunar Aurora en dergelijke. Het stelt op geen enkel moment teleur en raast als een bezetene over de luisteraar, exact wat een doorwinterde blackmetalfan af en toe nodig heeft.