In 2022 debuteerde het trio Norna met het album Star Is Way Way Is Eye (Vinter), een plaat die de voorbode bleek voor nog loggere en zwaardere doomy postmetal die er zat aan te komen.
Deels uit het hoge Noorden van Zweden en deels uit de Zwitserse Alpen afkomstig zet Norna namelijk een geluid neer dat ergens te situeren valt tussen de latere Neurosis, Today Is The Day, Primitive Man en Breach.
Gezien Tomas Liljedahl (zang, gitaar, bas) ooit nog in Breach speelde, is die vergelijking uiteraard niet zo vreemd. Hij speelde trouwens ook nog bij het illustere The Old Wind. Zijn twee kompanen, Chris Macquat (gitaar, bas, Moog) en Marc Theurillat (drums en bediener van de samplemachine) speelden beiden eerder bij Ølten, dus ze hebben alle drie ervaring zat.
Dat is ook goed te horen op de zes nieuwe nummers. Goed op elkaar ingespeeld, blakend van zelfvertrouwen, heavy power en een schreeuwlelijk die ongetwijfeld nog met moeite een babbelke kan slaan na een concert wegens te schor.
Rauw, intens, beukend en schrapend tot op het bot van wat het trio aan kan, zetten ze een grote stap voorwaarts op Norna in vergelijking met het debuut. Dat was allesbehalve verkeerd maar nu is alles nog meer uitgebalanceerd, ook omdat ze opnieuw Marcus Lindberg (Cult Of Luna) in dienst namen om het album op te nemen.
De zes stukken pokkeherrie klinken heel gefocust, denderen als een pletwals over ons heen tot we nauwelijks nog naar adem kunnen happen. Hard, snoeihard gaat Norna tekeer en dat is soms wel even wennen want ze houden niet op tot het album zijn laatste loodzware riff heeft verteerd.
Eentje om met mondjesmaat zo nu en dan eens te draaien, liefst op onweerachtige dagen als de mensheid vol agressie zit.
