Limburgers die op het fijne Duitse Tonzonen Records een split album met zichzelf uitbrengen. Het is geen geheim dat we van nature een stevige boon hebben voor aparte plaatconcepten. Eén plaatkant en 2/6 van de andere kant werden overigens al gelost in de vorm van singles met prachtige animatievideo’s. Die ene plaatkant herbergt de 18 minuten durende luiaardenvlucht uit de realiteit Flight Of The Sloths de andere dus 6 kortere tracks onder de titel Chrononaut Cocktailbar.
Daarvan kregen we al Love en de titeltrack met een parasolletje en een glimlach geserveerd en die openen ook de Chrononaut kant. Nu dus nog vier nieuwe tracks te gaan.
Creepoid Blues komt vocaal maar ditmaal ook qua sfeer al helemaal in de vaarwateren van ome Cave. We roemden reeds de veelzijdige vocale klankkleuren van zanger Jasper Hesselink en het wat naar donkere trippop neigende Seeing Things wordt vakkundig en zalig warm gecroond.
Zo furieus als de eerste twee tracks wordt het nergens meer, maar het iets fellere Shapeshifter had ook op het overigens lichtjes fantastische Crayon Sun album van Aldo Struyf en Dave Reniers kunnen staan. De knappe keyboard partij waarachter we een Fender Rhodes vermoeden, brengen Doors sferen in Orange Juice, gelukkig gaat Hesselink dan vocaal net niet in Morisson modus, maar houdt hij het midden tussen Glenn Danzig en Aldo Struyf z’n ontvallen soulmate Mark Lanegan.
No Man’s Valley levert een verdomd knap geconstrueerde plaat af, waarop gevoelig en met verve wordt gemusiceerd, maar die toch vooral getrokken wordt door Jasper, die de Wannes Van De Velde song Ne Zanger Is Een Groep alle eer aandoet.
Website – Spotify – Facebook – Instagram
