We vallen in herhaling, dat weten we zelf ook wel, maar mogen we je nog maar eens op een band wijzen die je mag toevoegen aan de lange lijst van sublieme Belgische bands die het verschil maken?
Hun naam: Moaning Cities. Reeds vier jaar maken deze Brusselaars er hun specialiteit van om Westerse psychedelische rock met wereldmuziek (vaak Oriëntaalse invloeden) te vermengen. De eerste lp (Pathways Through The Sail) werd twee jaar geleden op het Brusselse label Mottow Soundz uitgebracht waar ook My Diligence op zit. Nu is er dus de opvolger, D. Klein, die in de Koko Studio met Laurent Eyen werd opgenomen, een man die eerder mooie dingen deed met The K. of It It Anita.
D. Klein is een plaat die vooral door zijn variatie uitblinkt. Hoewel iedere song doordrenkt is van de nodige psychedelica worden er toch telkens nieuwe bronnen aangeboord waardoor hij geen seconde verveelt. Vanaf opener Expected worden we door de aparte stem van zanger Valerian Meunier omhelst. Meteen komt Jim Morrison bij je op. Schrik niet, Moaning Cities is niet het zoveelste bandje die denkt dat ze de nieuwe Doors zijn, ze zorgen gewoon voor diezelfde bedwelmende sfeer die aanvoelt alsof je buur zijn hele voorraad wierookstokjes aan het opbranden is.
In Insomnia maken we voor het eerst kennis met de zwoele stem van Juliette (Valerians zus) die de psychedelische grooves van dit Brusselse viertal een heel andere dimensie geeft. Geloof ons, die Juliette kan heel wat met haar stem, een perfect voorbeeld daarvan is de integere afsluiter Daggers, donkere blues die het pad van Nico kruist.
Soms maakt Moaning Cities psychedelica die aansluiting vindt bij indie (Born Again kan best wedijveren met het beste uit de begindagen van The Verve), maar we hadden het over variatie, weet je nog? Zo zwaaien de moddervette gitaren de scepter in Vertigo Rising dat gewoonweg pure Black Rebel Motorcycle Club is.
En dan is er ook het bizarre (wel sublieme) Yell-Oh-Bahn, sitargeluiden met iets wat lijkt op het latere geluid van The Fall. Niet te omschrijven zonder dat je op je bek valt, desalniettemin één van de beste tracks die we dit jaar hebben gehoord. Over subliem gesproken, Solitary Hawk is donkere melancholische pop die uit de mouw van Johnny Cash zou kunnen geschud zijn. Tamelijk briljant plaatje dus, is er nog een plaatsje vrij in de beste tien van 2016?
