De goede releases lijken zich even snel te verspreiden als de apenpokken en hoewel we in het geval van de apenpokken toch eerder matig zijn in ons enthousiasme is dat voor de lawine aan releases heel wat anders. Door de voorgenoemde lawine aan releases moeten ook wij van Luminous Dash af en toe eens mea culpa slaan wanneer het op het verslaan van deze parels komt, zo ook in het geval van November.
De samenwerking tussen Jef Mertens en Ben Van Houdt is voor het eerst gematerialiseerd op een fysieke drager en dat konden wij niet zonder de nodige woorden laten passeren. Beter laat dan nooit zeggen we met enige nederigheid. De cassette bevat twee composities van om en bij 20 minuten die voor jouw gebruiksgemak beiden November gedoopt werden. Omdat we niet al te vaak naast het paadje willen lopen, starten we naar goede gewoonte met de A-kant.
De compositie gaat van start. Gedurende de eerste vijf minuten van de track maken we regelmatig de reflectie naar het instrumentale Lost Keys van Tool. De focus ligt dan ook vooral op diepe tonen en drone-achtige continuïteit. Vanaf minuut 3 merken we echter op dat deze continue rustgevende stroom van geluid sporadisch wordt onderbroken door hoge feedbacktonen waardoor telkens, kortstondig, chaos overheerst.
Rond minuut 5 neemt de compositie een eerste duidelijke wending en zijn het niet langer de diepe tonen die de plak zwaaien maar wordt er ingezet op hogere frequenties. De geluiden die we horen, zijn eerder schrapend en doen ons bij momenten wat denken aan een grammofoon waarbij de naald enkele rondes inloopt alvorens aan de groeven van de muziek te komen. Het pseudo-grammofoongeluid wordt gecombineerd met overwogen hoge uithalen.
Een tweede duidelijke kentering horen we rond minuut 10 wanneer alle hoge tonen vervagen en de compositie naar een staat van stilte en rust evolueert. De voorgenoemde stilte wordt afgewisseld met een zacht, wollig geluid en draagt bij tot het, eerder vermeldde, gevoel van rust. Het is echter al snel dat gitaren terug het geheel opbouwen en midden en hoge frequenties toevoegen aan de compositie. Een gevoel van vernieuwing en openbaring regeert de track en bij momenten krijgen we zelfs impressies van strijker geluiden hoewel die in de verste verte niet gebruikt zijn op deze release. Een symbiose lijkt in de maak tussen een rustgevend geluid op de achtergrond en hoge, hoekige feedbacktonen op de voorgrond. Naarmate de seconden vorderen, worden de hoge tonen intenser en luider en wordt passieve agressie meester van de compositie.
Rond minuut 15 lijkt het achtergrondgeluid te worden uitgehold. Het rustgevende, pulserende geluid van weleer lijkt in de verte te verdwijnen en het zijn de hoge tonen op de voorgrond die definitief hun leiderspositie opeisen.
Een laatste wending volgt rond minuut 17. De assertieve hoge frequenties worden sterk afgevlakt en sporadisch horen we geluiden die wel van een viool hadden kunnen komen. Je voelt ook duidelijk een reflectie naar de start van de compositie, waarbij we opnieuw bij momenten aan het Lost Keys van Tool denken.
De B-kant start bijzonder stil, denk er dus zeker aan om je volumeknop voldoende hoog te zetten. We starten met het geluid van wat een vertraagde helikopterlanding lijkt. Net zoals bij de A-kant voelen we dat er opnieuw gespeeld wordt met het contrast tussen hoge en lage frequenties. Waar de lage frequenties opnieuw een gevoel van rust over de track laten heen dalen, geven de hoge het geheel iets mysterieus mee. Met het vorderen van de compositie voelen we stilaan het geluid aanzwellen en doet het diepe achtergrondgeluid ons wat denken aan een Tibetaanse hoorn.
Rond minuut 3 beginnen de hoge tonen zich duidelijker te manifesteren en is het de lage rustgevende lijn die zich eerder bescheiden opstelt. Deze tonen worden sporadisch gebroken met geluiden die van een cello lijken te komen. Het centrale geluid van de compositie doet ons momenteel wat denken aan het geluid dat men bij een testscherm op televisie laat horen maar dan rustgevender en afgeronder.
Naarmate het nummer vordert, neemt een gevoel van spanning de overhand en krijgen we impressies van een mogelijke Jaws die ieder moment achter ons uit het water kan opdoemen. Tegelijk merken we sfeermatig evenzeer een gevoel van terughoudendheid en een dialoog tussen ontspanning en spanning. Het gevoel van strijkers die traag over en weer gaan, beheerst het geheel. De strijkers schieten sporadisch uit en soms horen we impressies die ons wat aan een panfluit doen denken. Het geluid van stromende lucht is dan ook prominent aanwezig en wordt prominenter naarmate het geheel vordert. Ook de strijkersgeluiden op de achtergrond dingen mee om hun plaats binnen de compositie verzekeren.
Omstreeks minuut 10 voelen we de pieken van de strijkersgeluiden en stromende lucht langzaam afzwakken en stabiliseren. Vervolgens zwelt een warm geluid met noties van echo aan, alsof iemand in de verte iets onverstaanbaars roept. Het geluid wordt bijzonder vol en we horen ook meer en meer hoe Vanhoudt en Mertens experimenteren met geluidsteksturen.
Vanaf minuut 16 worden we tenslotte geconfronteerd met aanzwellende en afnemende rustgevende ruistonen. Net zoals bij de A-kant lijkt een gevoel van verlichting en vernieuwing zich meester te maken van het geheel en ons langzaam naar het einde van de compositie te gidsen.
November is het resultaat van twee opnamesessies waarin Mertens en Vanhoudt hun muzikale entiteiten met elkaar lieten versmelten. De twee heren hadden voorheen al enkele malen live gemusiceerd maar we zijn blij dat er met November ook een fysiek wapenfeit is van hun samenwerking. Een bijzonder mooie tape maar ongetwijfeld is de live-ervaring nog pakken indrukwekkender.
Hieronder alvast enkele relevante links om je van jouw terechte aanschaf van één van de cassettes te verzekeren alsook enkele andere relevante links.
MERTENS/VAN HOUDT: BANDCAMP
DADAIST TAPES: BANDCAMP – WEBSITE
SITKA: BANDCAMP – FACEBOOK