Maquina, of MДQUIИД. zoals de band de groepsnaam zelf typt, komt uit Lissabon en als we naar Prata luisteren begrijpen we die naam wel: machine betekent die namelijk in het Nederlands, en dat wijst uiteraard op de machinaal aandoende motorik-beats die de band gebruikt om behoorlijk psychedelisch aandoende krautrock neer te zetten.
De aanpak van de band doet ons wat denken aan die van het net zo Portugese 10.000 Russos, die eerder ook al werk mochten uitbrengen bij Fuzz Club, het label waar Maquina onderdak heeft gevonden en qua muzikale insteek daar prima op zijn plek zit.
Prata is de opvolger van debuut Dirty Tracks For Clubbing (2023), wat al een beetje wijst naar de weg die het trio – in de basisbezetting van bas, gitaar en drums – wil bereiken: krautrock maken om op te dansen in allerlei clubs. Daarvoor voegt het trio wat industrial aandoende techno en snufjes EBM toe aan de minimale beats en – zowaar – het werkt.
Net als op het debuut, dat ze een ep noemen maar dan wel eentje van veertig minuten, ontstonden de zes nummers op spontane geïmproviseerde wijze in de studio. Dat is ook de manier waarop de band live speelt, vandaar dat ze Live At Paredes De Coura uitbrachten waarop te horen is hoe ze het er op een podium vanaf brengen.
Beginnen vanuit een repetitieve beat en er alsmaar verder op doorgaan, met hier en daar wat zang van drummer Halison, die zich helemaal laat gaan in het geweld van bassist Tomás en de van veel effecten en noise voorziene gitaarerupties van João.
Motorisch dansen tot de benen er af vallen, dat kan zeker bij Maquina, toch met de juiste hallucinogene middelen.
Maquina / Fuzz Club Records / Instagram
