De wereld leerde Lizz kennen met twee singles: een knisperend nummer als haardvuur op een koude avond en een breekbare ballade die een heel verhaal leek te vertellen. Op haar eerste ep horen we dat tweetal dan ook terug. Daar krijgen we nog drie nieuwe nummers en een extraatje bovenop. Telkens opnieuw zijn er die klaterende snaren en Lizz’ hese stem die je op sleeptouw nemen.
Opener I Don’t is een nummer zonder toeters en slechts hier en daar een welgemikte bel. En strijkers, die op de juiste momenten een lichtjes epische sfeer toevoegen. Met “I’m living in a world where I must going blind/ I’m living my life in a wrong state of mind” schreeuwt Lizz haar onderhuidse angsten en onzekerheden uit. Al is schreeuwen niet het juiste woord: haar stem blijft steeds even beheerst. Lizz neemt net iets te veel de tijd om haar verhaal te vertellen, maar de toon is wel gezet voor de rest van de ep. Hier staat iemand op de rand van de wereld klaar om haar vleugels uit te slaan.
I’ve Been Trying gaat aarzelend van start, om dan uit te monden in een vloeiend refrein waarin het gitaarspel je bij het nekvel grijpt. “I’ve been trying to learn how to walk again”, vertrouwt Lizz ons toe. Zingt ze hier over het moment na het einde van een relatie, wanneer het lijkt alsof je weer even moet leren lopen en praten? Dan heeft ze het in elk geval zonder kleerscheuren overleefd, want hier klinkt ze uiterst zelfverzekerd, als iemand die weet welk pad te kiezen.
Het broze Us begint met de regels “What did she have that I did have not?/ What did she say to you that I never did, love?” Dat hebben we natuurlijk al meer dan eens gehoord, maar zoals Lizz het zingt, weet je dat ze het meent. En dat is meteen wat heel deze ep samenvat.