Grensverleggend, multidisciplinair en van alle mogelijke markten thuis, dat is wel het minste wat je kan zeggen over componiste, muzikante, actrice en theatermaker Liesa Van der Aa. Kan tellen als statement bij deze duivel-doet-al.
Recent zag je Van der Aa schitteren in projecten met Baloji, Boris Wilsdorf en Zwangere Guy, of in de hoofdrol in de reeks Putain op Streamz en er was de creatie en regie van Hunter, een muziekvoorstelling, opgezet in Berlijn, in samenwerking met het gezelschap Bodies, en gebaseerd op Björks Homogenic.
Geloof het of niet, maar Van der Aa vond ook tijd om aan de opvolger van het album Easy Alice (2020) te werken. En kijk, Caramel, de oudere zus van Easy Alice is sinds vrijdag 28 november een feit.
Wie Easy Alice kon smaken, zal zich met plezier begeven in een gelijkaardig jazzy universum dat Van der Aa nu op Caramel creëert en evoceert. Maar het is meer dan dat. Van der Aa flirt lustig met muzikale genres. Elektronica, klassieke muziek, barok, hiphop en, jawel jazz, het zit er allemaal in verweven. Een eclectisch werkstuk werd het, met echo’s van James Blake, maar ook FKA Twigs tot zelfs Billie Eilish en Laurie Anderson!
De eerste kiemen voor het album werden gelegd tijdens de Coronajaren. Terwijl de wereld stilviel, sleutelde Van der Aa samen met pianist Niels Broos aan een eerste versie en demo’s van wat uiteindelijk Caramel werd. Geen enkel nummer is gebleven zoals het was. Het duo bezigde een intensieve cut-and-paste methode, waarbij piano, één-take zang, loops en viool in stukjes gesneden en kundig weer in elkaar gezet werden met als resultaat een toch erg organisch en natuurlijk geheel, eclectisch maar toegankelijk.
Meteen ook Van der Aa’s meest persoonlijke album tot nu toe. “Als een slak op een scheermes”, zo omschreef een vriend van Van der Aa Caramel, “Als zachtheid die zich om scherpe randen vouwt, maar zich nooit laat snijden”.
Behalve Niels Broos speelt er nog veel schoon werk mee op Caramel. James Williams (Leon Bridges) speelde de drumpartijen in, ook meester-bassist Dries Laheye (STUFF.) drukt zijn karakteristieke stempel en producers Anja Ngozi en Shungu werkten mee aan de plaat.
Het album opent bijzonder moody, melancholisch, deemoedig en breekbaar. First Move wordt gedragen door de prachtige meanderende pianopartijen van Niels Broos. De heerlijke lome en zwoele zanglijnen van Van der Aa, worden er als een zacht zalvend laagje overheen gelegd. Als je fraaie arrangementen en meerlagige zang op de achtergrond wegdenkt, waan je je zo in een duistere doorrookte schimmige jazzclub in de late, of net vroege uurtjes. Aan sfeerschepping geen gebrek.
To Do Doing Done sleept zich traag op gang, met zuinig pianospel van Broos, die later dan plots fijn gaat excelleren met frivolere toetsenpartijen. Van der Aa’s stem wordt doorheen de track verweven; pratend zingend en rappend. Een flauwe, haperende en aarzelende beat loopt mee, en horen we daar harpklanken? De haast onaardse bas klanken van Laheye klinken ook subtiel door. De andere stem die je hoort is die van Sandra Huller. Ook Funny is een song die zich ietwat loom voortsleept, met een prachtig zingende Van der Aa en toetsen die, de titel ten spijt, voor wat donkere sfeerschepping zorgen.
Caramel klinkt heel lieflijk, haast kinderlijk en simpel. Al was dit net dé song waar de cut and paste techniek ten volle op los werd gelaten. Geweldig hoe de song in elkaar zit, met die prachtige strijkers en pianopartijen, stem- en andere effecten. De zang, klein en lieflijk, dan weer loom en zwoel, veel koortjes. Sterk, en de ideale keuze als eerste single uit deze plaat.
De protagonist in Don’t Talk richt zich tot de geliefde. Hoe graag ze die ook ziet, soms heb je liever dat die zwijgt, want het houdt risico’s in. “Don’t talk, you make me fall in love…”. Mooie vioolpartijen- en loops, prachtige stemscapes, een duidelijke knipoog naar Laurie Anderson. Erg mooie en zuivere zanglijnen ook in dit liefdeslied met scherpe tanden.
Feelings klinkt heerlijk dromerig en rokerig jazzy. Van der Aa blaast de oorspronkelijke compositie van Morris Albert nieuw leven in, met de interpretatie van Nina Simone als inspiratie, en meer bepaald haar vertolking op het Montreal Jazz Festival in 1976. Van der Aa slaagt zeker in het opzet. Qua sfeerschepping katapulteert ze ons terug naar toen, terwijl we toch met beide voeten in 2025 blijven staan. Machtige pianopartijen, zo mooi, broos en intens gezongen ook.
“Gather up the lonely, bring them to me now”, is het adagium in Control It dat over vriendschap, teleurstelling en verlies gaat. Hier trekt Van der Aa volop de soul en r&b kaart, en laat ze haar innerlijke Beyonce los. Het wat irritante achtergrond geluidje, had dan weer niet gehoeven. Het trekken van die r&b kaart hoefde voor ons ook niet per se. De sax- en zweverige geluiden in de finale vinden we dan weer geweldig.
Dove gaat een beetje op hetzelfde elan verder: neo-soul flirtend met lome r&b en lounge jazz. Het nummer gaat een beetje alle kanten op, maar kiest niet echt een richting, al is het wel knap gedaan. Het had een b-kantje van Prince kunnen zijn. Al hoorden we die liever hevig funken of rocken, alsook prachtige ballades brengen.
Voor doodeerlijke mooie oprechte songs als Morning Coffee – het had ook de opener van de plaat kunnen zijn, bedenken we ons nu – mag je ons altijd wakker maken, Liesa! Fraaie, zachte intens mooie pianopartijen, Van der Aa’s stem meerlagig klinkend, machtig gezongen. Nog wat extra sfeerschepping met keyscapes en effecten en een verdwaalde sax. Mooi! Apart ook hoe de track naar het einde toe wat verdappert met luide drums.
Nog zo’n pareltje is It’s Raining, een teder protest tegen cynisme en een ode aan het kleine, zachte en alledaagse. “The stronger you are, the stronger you need to be”. Zachtjes mummelend gezongen, met frivole pianotoetsen. Met rechttoe rechtaan observaties die ons toe worden gerapt of als soundbites worden toegeworpen, terwijl de zuinige pianolijn verder klinkt. In de staart heerlijk verwarde blazers…
In Wolfie, horen we behalve Liesa Van der Aa ook de stemmen van Sandra Hüller en Anja Ngozi. Samen bezingen ze het verhaal van de eenzame wolf die naar verluidt langs de kliffen van Etretat dwaalt. Het nummer klinkt behoorlijk filmisch, wordt voorzien van zuinige bombast en veel dromerige stemmenpracht. Ook heerlijke neo-jazz.
Het album wordt stijlvol besloten met het ingetogen bezwerend en dwingend en intense Sublimate Yourself, een song van grote schoonheid. Liesa’s mooie stem, weerom gedragen door fijn pianowerk, maar ook viool en cello, en met fraaie sfeerschepping ook.
“Caramel is een plaat voor wie zachtheid niet verwart met zwakte”, zo luidt het. Maar we lezen ook: “Voor wie geraakt wil worden, zonder uitleg”. Alleszins heeft Liesa Van der Aa met Caramel weer een fraai werkstuk afgeleverd. We vinden misschien niet alle twaalf tracks even geniaal, maar vinkten toch al gauw meerdere favorieten aan op dit plaatje. En jij?
Caramel is uit bij Louisa’s Daughter records, vanaf vrijdag 28 november 2025.