Het titelloze album van Kommil Foo is een van de meest persoonlijke werken van Raf en Mich Walschaerts. In elf nummers vertellen ze verhalen die gaan over ouder worden, afscheid nemen en de veranderende rolverdeling binnen families. Met een integere benadering en een rijke muzikale ondersteuning, zetten de broers een album neer dat breekbaarheid en eerlijkheid ademt.
Het album opent met Niets nog wat het was, een introspectief nummer over het onomkeerbare van verlies en de zoektocht naar betekenis. Deze toon van reflectie en kwetsbaarheid loopt door het hele album heen. Ik de vader, jij de zoon is een pakkend voorbeeld, waarin Raf zingt over hoe hij de zorg voor hun vader op zich neemt. Het verwoordt hoe ouderschap en kind-zijn met de tijd omkeren, met een zachtheid en poëtische precisie die tot in de kern raakt.
In Als alleen een moeder staat de bijzondere band tussen moeder en zoon centraal, een nummer dat een eerbetoon lijkt te zijn aan de stille kracht van moeders, zelfs in tijden van persoonlijke problemen. De teksten zijn rechtstreeks en zonder omwegen, maar laten altijd ruimte voor emotionele interpretatie.
Een opvallend hoogtepunt is de Nederlandstalige vertaling van Elvis Costello’s Baby Plays Around, hier als Baby Wil Niet Meer. Mich bracht dit nummer eerder in een liveprogramma gewijd aan Elvis Costello, en op deze versie weet hij de essentie van het origineel te behouden terwijl hij het op subtiele wijze naar zijn eigen hand zet. De combinatie van melancholie en tederheid maakt het een pareltje, met een interpretatie die perfect past bij de thematiek en sfeer van het album.
De productie, onder leiding van Jo Francken, tilt het werk naar een hoog niveau. De warme en gelaagde arrangementen worden gedragen door bijdragen van een indrukwekkende cast van muzikanten, waaronder Tom Van Stiphout op gitaar, Bart Van Caenegem op piano, Marc Bonne op drums en het Sun Sun Sun Ensemble voor strijkerspartijen. Getuige hiervan Lik op Stuk, waar de ritmesectie reggaegewijs de strijkers uitnodigt om zich rond de zang van Mich te kronkelen, of hoor de details van de backing vocals in Drenkeling. Deze muzikale invulling geeft het album een intieme sfeer, waarin de teksten en stemmen centraal staan.
Hoewel Kommil Foo al decennia hun muziek en theaterwerken integreert, is dit album een op zichzelf een staand werk, los van een voorstelling. Het intieme karakter van de plaat en de inhoudelijk sterk verweven nummers tonen een nieuwe, diepgaande dimensie van hun vakmanschap. Toch blijft het duo trouw aan hun vermogen om universele gevoelens te verbinden aan persoonlijke ervaringen.
Met dit album bevestigen Raf en Mich hun status als meestervertellers. Ze brengen een werk dat zowel muzikaal als thematisch raakt en waarin eenvoud en emotionele eerlijkheid centraal staan. Het titelloze album is een intiem, gelaagd werk dat zich richt op wat ons menselijk maakt. Een must-listen voor wie geraakt wil worden door de kracht van woorden en muziek.
