Kitchen Of Insanity, een band uit het Antwerpse, komt in de aandacht bij het grote publiek na hun tweede plaats op Humo’s Rock Rally in 1990. Het goud was dat jaar voor Noordkaap en het brons voor Gorki, wat toch wel het niveau van dat jaar schetst.
Kitchen Of Insanity op dit album zijn: Paul De Borger op zang, Frank De Cort op gitaar, Jan Hollants op toetsen, Michel Clarys op basgitaar en Stefan Verstraeten achter de drumkit.
I Am In Trouble opent met een stukje sitar dat ons onmiddellijk in de juiste sfeer brengt. Een zachte gitaartokkel wordt al snel gevolgd door de keys van Jan en de geweldige stem van Paul. Heel het nummer is een nostalgische trip naar einde jaren 60, begin jaren 70. Een tango ritme leidt Voyage Au Bout De La nuit in, zeer leuk up-tempo nummer, uitmuntend gezongen en knap gitaarwerk. Het accordeon stukje na de fade out is slim gevonden.
Dan onze favoriet, Days To Be Loved. Fantastische backing vocals, knappe breaks en een ijzersterk ritme maken hier een meezinger en een oorwurm van. Opvolger We Go On opent met een knappe baslijn. De andere instrumenten vallen niet veel later in en zoals altijd is er de ijzersterk zingende Paul De Borger.
Ghosts Of Feeling is een trager nummer met een bluesy vibe. Volgens ons zeer dankbaar om live te spelen, je wordt echt in de song gezogen. Let vooral op de gitaren en de vocale uithalen. This City sluit perfect aan bij de vorige track. Een mondharmonica opent en de song ontpopt zich tot een soort bluesnummer met een Nick Cave achtige semi-parlando en dito zangpartijen. De ritmesectie komt hier echt wel tot zijn recht, wederom een ijzersterke drumpartij en baslijn van Stefan en Michel!
Memories is een sterk nummer met een sterke tekst en uit het hart gezongen. De song heeft een knappe sfeer die met momenten zeer psychedelisch aanvoelt. Into Desire en Time zijn tracks die de typische Kitchen Of Insanity klank weergeven. Een solide ritmesectie die ondersteunt wordt door een prominent aanwezig keyboard met daarnaast sterk gitaarspel van Frank De Cort en een fantastisch zanger die het nummer naar ongekende hoogten stuwt.
Afsluiter en titelnummer Dreamaway Sunday gaat de semi-akoestische toer op. Ingetogen en sober, ietwat minimalistisch maar best knap.
Dreamaway Sunday is een pareltje. De pers was lovend over de zangprestaties van Paul De Borger en aangezien we graag labelen was de vergelijking met The Doors nooit ver weg.
Kitchen heeft nooit onder stoelen of banken gestoken dat The Doors een grote muzikale invloed waren en onrechtstreeks mee hun succes in de hand werkten. In die periode waren The Doors opeens populairder dan ooit, ze verkochten meer merchandise en platen dan daarvoor. Als je de stemmen van Paul en The Lizard King naast elkaar legt is de overeenkomst treffend. Doe daar een Ray Manzarek orgeltje bij en de link is niet ver te zoeken. En niet te vergeten dat het nummer Soul Kitchen wel eens op de playlist stond bij een concert 😊.
Fantastisch debuut van een band die er jammer genoeg veel te vroeg mee gestopt is. Een release die het absoluut waard is om te (her)ontdekken.
