“Nederlandstalig is geen genre”. Gothickleinkunst daarentegen vanaf nu wél.
Peter Verwimp en beeldend kunstenaar en producent Marc Neys brouwen namelijk al een tweetal jaar aan zo’n sound, met hun Nederlandstalige project K ru ip. Een uniek project dat je moét ontdekken, want deze heren maken iets bijzonders. Esthetisch, artistiek en poëtisch vertellen ze hun verhalen die uit de ondergrond naar boven borrelen, in een geluid waarin Nederlandstalige poëzie, drones, field recordings, hedendaags klassiek, left field pop, dark ambient en aanverwante undergroundklanken elkaar vinden.
Maar liefst vijftien tracks krijgen we op hun nieuwste release Spatten Op De Zon.
De afwisseling tussen ruw en zalvend spreekt in Ik Wreek Het Licht, met dromerige passages tussen nukkig opgebouwde soundscapes. Wat volgt, is niet de ‘secret garden’ die we ons meestal romantisch verbeelden. Tristesse vult de sobere track De Verborgen Tuin, waar de tweestemmige zang als tranen overheen drupt.
Onder Het Oppervlak schuilen vreemde elektronische klanken, die spaarzaam, maar getimed op ons losgelaten worden.
Beeltenis is een erg gelaten track. “Je verbleekt”, klinkt in een vervaagde soundscape, die steeds duidelijker en explicieter wordt, tot we bijna een ‘song’ krijgen, met een standvastig ritme en zang.
Spookachtig goed, vinden we Niemand Thuis. Met vervreemdende echo’s overvalt de kilte ons. Somber donker, met hier en daar sobere glinsteringen die uit de lucht lijken te vallen. Ook in Ik Heb Altijd Gedroomd Van Een Labyrint en in Vergeten zitten de lichtpuntjes verborgen in de donkerste delen van dit nachtalbum.
Kruiphout valt meteen op door zijn knap ritmische percussie, gecombineerd met onaardse geluidsgolven die er door gestuwd worden, terwijl ook de tekst steeds meer en meer in de cadans meegaat.
De repetitieve woorden Uit De Mond Van Wolven maken meteen indruk. Als daar buitenaardse kreten tussen gekermd worden en de soundscapes donkergeschaafd rond de woorden krassen, kreunen… kunnen we niet anders dan vervuld zijn met schone angst.
Het meest emotionele nummer van het album, is wellicht Wankelende Handen. Trage toetsen zitten vol emoties en de verwrongen details die daaraan toegevoegd werden, bezorgen deze track de nodige fragiliteit. Ook Van Been Tot Bot draagt diezelfde gevoeligheid mee.
Het herhalende, emotieloze ritme dat in de tekst Ik Dwaal Hier Rond wordt gelegd, zorgt ervoor dat de klanken en woorden in dit nummer ook erg circulair aanvoelen. Dubstepritmes duiken op in Beleefd, en zorgen voor een ietwat bizar contrast – rustige chaos? – in dit nummer. Ook in Huis In Mijn Hoofd krijgen we een bizar ritmegebruik, gecombineerd met zweverige soundscapes onder een dreigend monotone tekst.
“Zoek de stukken overal! Overal!” Grenzeloosheid is de perfecte afsluiter voor dit album. Want laat ons voorzichtig zeggen dat Verwimp en Neys zowat elke grens overboord gegooid hebben en nieuwe, eigen(zinnige) grenzen uittekenden en daarmee bewezen dat ze een ferme portie lef bezitten.
We krijgen op Spatten Op De Zon erg filmisch, sprekende nummers, die als nachtduetten excentriek experimenteel zijn opgebouwd uit klanken die schurend strelen. Of strelend schuren. De teksten zijn niet in elke track even verstaanbaar. Maar dat is dan ook de enige kritische noot die hier kan vallen.
Qua concept doet K ru ip ons denken aan Vaders Met Zonen. Maar dan de veel donkerdere versie. Deze plaat zal niet voor iedereen weggelegd zijn. Dus: verleg je grenzen, zet de duistere poorten verder open dan de ‘gekende’ ambientprojecten en gothicdeuntjes en ontdek dat ook dit (dark ambient)project een erg gotisch kantje bezit.
Spatten Op De Zon is digitaal verschenen.