In 2020 debuteerden Gísli Sverrisson, Halldór Símon Þórolfsson (Ophidian I) en Ragnar Sverrisson (Azoic, Beneath, Ophidian I) als Helfró met een gelijknamig album. De namen van band en leden wijzen al naar hun afkomst: IJsland. Ondertussen mocht Sverrisson zijn sneeuwschup afkuisen en doet de band verder als duo.
Het verwondert uiteraard niet dat de band de zwartst mogelijke weg verderzet op Tálgröf, dat opnieuw een behoorlijk sterk staaltje van gevarieerde black metal bevat. Of zeg maar death metal, want stilaan, op wat blastbeats na, verschuift het geluid van de IJslanders richting loodzware, met riffs overladen death metal.
Geïnspireerd door de weidse winterse landschappen van hun thuisland, gooien ze behoorlijk wat atmosferische soundscape-achtige stukken door de nummers, wat meteen voor wat ademruimte zorgt.
Het zich bewust afzonderen, wat in IJsland niet zo moeilijk is eenmaal grootstad en thuisbasis Reykjavik uit het zicht is, biedt de meeste inspiratie voor de zwartgalligheid die Helfró met containerladingen tegelijk over ons heen kapt.
Een van de beste nummers van het album is het van blastbeats doordrongen Traðkandi Blómin í eigin Hjartagarði (Trampling the Flowers in Your Own Heart’s Garden) dat voor de rest bijna pure death metal is en handelt, zoals het gros van de nummers op het album, over de slechtste kantjes van de mensheid. Ruw, ongepolijst, een ferme grunt en een lap op ieders sneeuwmanbakkes, ideaal voor dit jaargetijde.
