Het Britse Flock heeft een tweede album uit en noemde het ding Flock II. Erg bevlogen zijn ze duidelijk niet als het op albumtitels aankomt. Gelukkig zijn ze dat wel wanneer ze zich het hoofd breken over de titels van de nummers op genoemde plaat. Een bloemlezing: Cat’s Paws Effect, No one is spared who goes down the deep well of Capillary waves.
Maar misschien moeten we Flock eerst even voorstellen. Ze noemen zichzelf een supergroep bestaande uit “de crême de la crême van de UK-jazz en experimentele muziek”, en wie zijn wij om dat in twijfel te trekken. Vijf persoon sterk zijn ze, met muzikanten die luisteren naar namen als Bex Burch, Sarathy Korwar, Tamar Osborn, Danalogue en Al MacSween. Supergroep of niet, wat ons uiteraard vooral interesseert is hoe die nieuwe plaat klinkt en of die al even “super” is als de groep zelf.
Het korte antwoord is wat ons betreft: “Ja”.
Flock II is een staaltje fascinerende jazz die graag ook eens iets anders dan alleen maar jazz wil zijn. Opener Druidstone Incarnation maakt dat in dik 2 minuten al duidelijk. Een beetje spacey en vaag misschien, maar wel zo’n nummer dat de muzikale smaakpapillen in je hoofd activeert en je oren aanzet tot spitsen. Ook Turned Skyward heeft een zekere befloten zweverigheid, deze keer in de vorm van een dwarsfluit. De drums bieden gelukkig voldoende zwaarte om je toch met de voeten op aarde te houden.
Tussendoortje Cat’s Paws Effect klinkt effectief alsof er een kat door de studio loopt en gaat dan weer heel vlotjes over in Meet The Shadow dat zowaar tot hevig swingende heupbewegingen aanzet!
We worden opnieuw de ruimte in geslingerd richting de Large Magellanic Cloud, trouwe metgezel van ons melkwegstelsel, om vervolgens de dieperik in te gaan tijdens No one is spared who goes down the deep well dat wat zweverig en kabbelend aan ons voorbij dobbert.
Een beetje gek doet het vijftal tijdens Dance until you shatter yourself wat uiteraard beter is dan Dance until you shit yourself, maar dit geheel terzijde. Bleeps, tegendraadse drums en veel pling pling hier zonder duidelijk doel of het moet toch de desintegratie zijn van de aanwezige dansers. Vlekkeloos gaan we over naar A thousand miles lost dat zich toch een beetje out there bevindt en zelfs een echo naar het kenwijsje uit Close Encounters of the Third Kind bevat.
Tijd om nog eens helemaal los te gaan tijdens Capillary waves alvorens we reizen naar de Edge of Empty waarvan de titel de lading goed dekt. Neen, we verkeren nog niet in de leegte maar we zitten wel op een plek waar je, eens je ogen zich hebben aangepast aan het duister, zicht hebben op het grote niets. Een album dat je het best ook als album beluistert, want hoewel elk nummer apart zeker de moeite waard is om een luisterbeurt te gunnen, is het toch de volledige ervaring die Flock II tot zijn recht laat komen.
Nog een kleine shout out tenslotte naar Muhammad “Rofi” Fatchurofi voor het al even spacey artwork van de plaat.
