Mechelen heeft meer te bieden dan het opdondertje genaamd Bart Somers. Eric Vandamme bijvoorbeeld, die als Enzo Kreft opnieuw aan de horizon komt piepen. In lang vervlogen tijden, toen er al vervuiling was maar er nog niet zo hard aan de alarmbellen werd getrokken, maakte hij twee cassettes (Me Is uit 1983 en een jaar later Cicatrice’).
Die zijn ondertussen fel gegeerde collector items geworden. Niet alleen omdat ze jarenlang in de obscuriteit verdwenen, maar omdat er pareltjes als Beauty Queen en Eroctic Fantasees’ op staan. Op zijn debuut staat ook een cover van Being Boiled, een nummer dat perfect past binnen de aan minimal wave verwante DIY-ethiek van Enzo Kreft.
Thuis opnemen met eenvoudige apparatuur en er toch een donker en atmosferisch geluid mee creëren, met een boodschap, dat is zijn ding. Die boodschap is meestal apocalyptisch van aard, over paranoia en destructie, vervuiling en teloorgang. In 1991 verscheen nog een derde cassette, Worlds Beyond, opnieuw op een eigen minilabel uitgebracht, waar hij iets meer de richting van synthwave opgaat. Waarna Enzo Kreft helemaal in de vergetelheid raakte en voor zover we weten ook geen nieuwe muziek meer maakte.
De Mechelaar moet gezien hebben dat alsmaar meer labels pareltjes en obscure cassetes uit ver vervlogen wavetijden opnieuw uitbrengen, al dan niet aangevuld met wat extraatjes hier en daar. In 2011 bracht hij in eigen beheer al een compilatiecd-r uit (This Is Ik!), waarna hij in 2016 zelfs met nieuw werk opdook, in de vorm van de cd-r Turning Point. Het hielp allemaal niet om zijn naamsbekendheid te vergroten. Dat deed de op vinyl uitgebrachte compilatie van vroeg werk Dark Matter op Walhalla Records wel.
De waardering voor zijn cassettes van drie decennia geleden zette Vandamme ertoe aan om verder te gaan met het maken van nieuwe nummers en zich opnieuw te wagen aan het uitbrengen van nieuw werk, in eigen beheer uiteraard. Al viel de keuze deze keer wel op een volwaardige cd. Een slimme zet zo lijkt het, want Enzo Kreft lijkt meer en meer aandacht te krijgen, ook over de grenzen heen. Dat is meer dan verdiend, want de twaalf nummers op Wasteland zijn meer dan de moeite.
Als we niet te erg letten op het soms net niet perfecte Engels en de soms ietwat onvaste stem van Vandamme, horen we aangename synthpop, die plukt uit zowel de minimal wave als uit de meer dansbaar gerichte, poppy synthesizermuziek van de jaren 1980. Inderdaad, Enzo Kreft grijpt terug naar de muziek uit zijn eigen verleden, grijpt de klimaatverandering aan op zijn maatschappijkritiek in woorden te gieten en slaagt er toch in om zijn muziek minder donker en moedeloos te laten klinken dan de tekstuele insteek laat vermoeden. The Morons Are Dancing bijvoorbeeld kan zo dienen voor de donkere dansvloer der wavers. Dat geldt ook voor Smoggy Jungle, een beetje Fad Gadget en vroege Front 242 in één nummer.
Welkom terug, zoals ze zeggen.
PATRICK BRUNEEL
