Je vond ze in de jaren 80 met hopen: muzikanten die nergens aan de bak raakten (niet dat dit nu anders is) en uiteindelijk in hun kamertje zelf wat songs opnamen en die ze dan op een tape uitbrachten. Jaren later blijkt dat de mooiste donkere muziek eigenlijk niet op de majors is uitgebracht, maar gewoon in de underground, waardoor deze (destijds bijna waardeloze) tapes nu hebbedingen zijn geworden waarvoor je op Discogs heel wat geld moet neertellen.
Enzo Kreft uit Mechelen bracht tussen 1983 en 1984 twee zo’n tapes uit: Me Is uit 1983 en Cicatrice uit 1984. Eric Vandamme, want zo heet de man in kwestie, werkte met lo-fi overdubtechnieken met synthesizers, ritmeboxen, tapeloops en een elektrische gitaar.
Fervente platenverzamelaar Lieven De Ridder, en natuurlijk ook de man achter Walhalla Records, bracht het beste van deze twee tapes op één plaat samen (in 2011 bracht Enzo Kreft de twee tapes in een gemasterde versie op de cd This Is Ik! uit).
De muziek ademt perfect de sfeer van de jaren 80 uit, zowel het idee dat men met de juiste DIY-spirit alles kon, maar ook het gevoel van angst en paranoia. Hoewel de tien songs met een minimum aan middelen zijn opgenomen, kun je deze minimal tracks gerust naast het werk van de allergrootsten leggen zonder dat die ook maar wat verbleken.
Maatschappijkritiek via minimale klanken dus. The Dark (tja, verwacht je niet echt aan hoopgevende titels) is een ideale opener vol elektronische sombere klanken die doemdenkers doet klaarkomen. Melodisch, met in de achtergrond allerlei onheilspellende geluiden. Alvorens we de new wavesongs krijgen (wat dat zijn ze uiteindelijk) wordt er eerst nog wat geëxperimenteerd in Circuitus Sanguinis: gebiep met daardoor Latijnse teksten zonder dat het ooit gaat vervelen. De muziek krijgt zelfs iets beklemmends, net alsof je door een donkere gang loopt en steeds achter je om kijkt, bang om gegrepen te worden.
Dadaïsme was ontzettend populair in de vroege jaren, I Don’t Understand It is daar een mooi voorbeeld van en op de vragen die Eric zich in 1983 stelde, heeft hij ongetwijfeld vandaag nog geen antwoord op. Want tja, waarom vechten die mensen toch?
Beauty Queen, één van de bekendste songs van Enzo Krzft is klassieke new wave, terwijl Erotic Fantaseesz dan weer wat de richting van Fad Gadget uit.
Something’s Coming is minimale pracht, Forbidden Games dan weer een instrumentaal die vrij unheimisch klinkt. In het monotone Dead City zit er nauwelijks leven, het is de titel waardig.
Artiesten uit de jaren 80 dweepten met Suicide en dat hoor je in Take Your Dictionary, ofschoon je er tevens het decadente gevoel van The Idiot van Iggy Pop in herkent.
Blijkbaar heeft de Mechelaar er volop zin in, want na deze compilatie, komt eind november een nieuwe plaat uit (Turning Point) met dezelfde DIY-attitude.
