Joepie, een nieuw blik vuil muzikaal extremisme om ons mee te entertainen. Wat moet een mens meer hebben op een warme lente-avond? De bikkelharde muzikale onderwereld is ons duidelijk weer goedgezind geweest. We kregen een ferm gevarieerd aanbod binnen en daar kunnen we alleen maar blij om zijn. De tijd dat alle deathmetalbands ongeveer hetzelfde klonken, is namelijk al lang voorbij.
Hoog tijd dus om nog eens in het moeras te duiken, om tussen de rottende lijken te zwemmen en ons te laten onderdompelen in alles wat ruig, ranzig, hels en intens is. Want geef toe, af en toe hebben we het allemaal eens nodig om eens goed te brullen, de boel kort en klein te slaan en onze nekspieren te forceren.
Daar wordt een mens alleen maar beter van, toch?
WOUND COLLECTOR – Begging For Chicxulub
We beginnen in onze eigen Belgenlandje, want eigen death metal klinkt toch altijd een beetje boeiender. Wound Collector is zo een van die bandjes die we al een tijdje volgen, vooral omdat ze een uniek en fris (nou ja) geluid met zich meebrengen. Dat geluid heeft voornamelijk te maken met het feit dat zanger Peter Verdonck ook graag met een saxofoon rondloopt. Dat zorgde destijds al voor een kleine aardverschuiving in de Vlaamse underground en ook nu voegt het instrument daar veel aan toe. Maar goed, saxofoon of niet, dit blijft gewoon moddervette death metal. Laat daar geen misverstanden over bestaan.
Met Begging For Chicxulub levert Wound Collector een broeierige ep uit met vier redelijk korte nummers. Het hoeven immers niet allemaal anthems van twaalf minuten te zijn. River Of Scalded Corpses stelt de doorwinterde death metal fan meteen gerust met een hysterisch en chaotisch geluid. Het is onmiddellijk duidelijk waar Wound Collector voor staat: lichtjes psychotische death metal. Verdonck heeft op vocalen het gezelschap gekregen van die andere alom bekende brulboei, Guy Van Campenhout. En voor de rest heeft hij een ris klasbakken meegebracht en dat loont.
Progress Through Dishonor en Dehumanized By The Auburn System knallen er ook hard op in maar het is vooral op afsluiter Chicxulub waar het verhaal van Wound Collector goed tot z’n recht komt. Waar sax-based death metal ooit experimenteel en ongewoon was, is het nu een coherent geheel geworden met jazzy saxsolo’s, knetterende drums en vlammende riffs. Daarnaast krijgen we genoeg variatie op ons bord en worden we op regelmatige basis tot gort geslagen. Met deze ep wordt het duidelijk: Wound Collector is lang geen experiment meer. Het is een vernietigende kracht die vele podia kan platspelen.
MORAL PUTREFACTION – Quabar
Nu, niet alles hoeft experimenteel en vernieuwend te zijn. Vaak is het prima om eens lekker ouderwets te knallen. En daar leent het debuutalbum van Moral Putrefaction zich perfect toe. Dit viertal komt uit Chennai, India en trok voor het eerst het repetitiekot in in 2015. In 2022 wonnen ze de Wacken Metal Battle en sindsdien zijn ze niet te stuiten. Ze deelden het podium met Psycroptic, Cult of Fire en Immolation en brachten in 2019 een eerste demo uit. Dat is zo’n beetje de geschiedenis van deze veelbelovende band. Dus, op naar de toekomst?
Wel, afgaande op de verpletterende sound op dit debuut gaat die toekomst nogal intens zijn. Niet enkel de muziek is heftig, ook de teksten bevatten een flinke dosis venijn. Moral Putrefaction klaagt het kastensysteem aan, hakt in op het kolonialisme, hekelt religieus extremisme en legt de vinger op de wonde die politieke corruptie in hun thuisland veroorzaakt. Dat alles komt met een immens zelfvertrouwen en muzikaal vakmanschap. Opener Divided knalt uit al z’n poriën en bij het woeste Colonial Genocide moeten we spontaan aan bands als Morbid Angel en Gorguts denken.
Het furieuze Divine Retribution is een absoluut hoogtepunt op dit album. Na een onheilspellende intro vlamt deze hondsbrutaal door de luidsprekers. We krijgen beestachtige riffs, krachtige tempowisselingen, perfecte grunts en een aardsdonkere sfeer. Alle elementen voor old school death metal van topkwaliteit zijn aanwezig, net als in de moordende afsluiter Beneath Saffron Skies trouwens. Wat een beest! Kortom, Moral Putrefaction heeft een dijk van een album neergezet, eentje waar elke death metal liefhebber van kan genieten.
ENVIG – Eskatos
Het Zweedse kwartet Envig balanceert ergens tussen brutale death metal en crust punk en dat levert een behoorlijk smerige ep op. Wellicht is het feit dat deze heren uit Zweden komen al genoeg om menig death metal fan nieuwsgierig te maken. Dat land heeft immers al zoveel topbands uitgestrooid. Bathory, Dismember, At the Gates, Dark Tranquility, In Flames… De lijst is nagenoeg eindeloos. En eigenlijk kan Envig gewoon in één adem genoemd worden met hun voorgangers, zeker qua kwaliteit. Opener Totalitar Slutpunkt zet meteen de toon met een moordend tempo en tomeloze agressie. D-beat death metal met een klein vleugje melodie hier en daar. Zalig.
Toch is het vooral het geschifte Fran Yxa Till Karbin dat de aandacht echt opeist. Niet enkel het hoge tempo doet de fan watertanden, ook het knappe gitaarspel en de rollende bas doen meer dat hun werk. Nu, eigenlijk is dat in alle vier de nummers op deze ep het geval. Helvetets Rand en Nar Lien Har Svept hoeven echt niet onder te doen voor hun voorgangers, niet qua intensiteit, niet qua kwaliteit en niet qua “heaviness”. Alles raast aan een hels tempo voorbij en voor je het goed en wel beseft is het al gedaan, maar niet zonder de nodige littekens na te laten natuurlijk. Eskatos is gewoon een ijzersterke ep, eentje waar menig fan nog jaren van kan genieten.
HUMANITY DEFILED – Deficient Breed
Dat niet alle muziek door een voltallige band hoeft geschreven te worden, weten we al een tijdje. In de wereld van one-man bands is er namelijk ook heel wat plezier te beleven, ook in ons eigen Belgenlandje. Iwein Denayer uit Lieferinge houdt zich bijvoorbeeld al meer dan een decennium bezig met zijn project Humanity Defiled. Enkel op de vocalen krijgt hij af en toe het gezelschap van namen als Frank Boone, Pieter Dewulf, Davy Beeckman en Angelo Atmani. Al de rest regelt Iwein gewoon lekker zelf. En hij doet dat nog behoorlijk goed ook. Deficient Breed is een stevig maar melodieus album met acht nummers en daarna nog eens de instrumentale versies daarvan.
Alles begint met het onheilspellende March Of The Euthanized, een nummer dat een beetje aan The Wrong Time van Obituary en Involved As One van Napalm Death doet denken. Het tempo ligt wat lager dan bij de gemiddelde death metal band maar dat maakt het allemaal niet minder intens. Daarnaast krijgen we ook een goeie dosis vette riffs voorgeschoteld, zoals in het het hakkende Genocide Stigmata. Wie van een hoger tempo houdt, moet zeker eens naar Unyielding Opposition luisteren, een klassiek oer-deathmetalnummer waar een lokale band als Fractured Insanity dolblij mee zou zijn. Een aanslag op de nekspieren is het zeker, en wellicht ook op de stembanden van bovengenoemde gastvocalisten.
Trigger Warning begint met een niet al te vrolijk klinkende dialoog over doodbloeden en naar de hel gaan en evolueert dan in het absolute epos van deze plaat. Hier weet Denayer zijn melodieuze troeven uit te spelen en toont hij dat hij niet alleen een degelijke muzikant is maar ook een uitstekende songschrijver. Ook hier weer komt de doomy, logge kant van de deathmetalwereld bovendrijven, zonder het originele genre uit het oog te verliezen. Vlak daarna komt met The Curse of the Self wellicht het meest gevarieerde nummer van het album. Niet moeilijk natuurlijk met drie vocalisten waarvan er minstens één uit de hardcorescène komt.
Al bij al is dit een uitstekende plaat. Alles eraan roept “old school” en zou dus zowel dit jaar of in 1990 kunnen gemaakt zijn. Er is voor elke deathmetalfan wel iets te vinden: riffs, gebrul, tempo, melodie of gewoon lekker psychotisch met de kop tegen de muur bonken. En dan moet de moorddadige afsluiter Erode & Dissolve nog beginnen.
SIJJEEL – Affiliation Of Horrid Containment
Omdat het altijd wel leuk is om er te vertoeven, blijven we nog even in de old school regionen hangen, maar het tempo gaat deze keer wel de hoogte in. Sijjeel begon ooit in Dammam, de hoofdstad van de Saoedische provincie Ash-Sharqiyah maar opereert nu vanuit Duitsland. Met Affiliation Of Horrid Containment laten ze een ronduit ziekelijke plaat op de mensheid los. Na de obligate intro barst de hel los met het furieuze Descendent Incertitude. Fans van de grindcore-sound van bands als Immolation, Gorguts of Suffocation zullen meteen weten welk rottend vlees ze in de kuip hebben.
Maar dat is niet alles. Hoewel Sijjeel in zowat alle opzichten aanleunt tegen old school brutal death metal, komen ze regelmatig origineel uit de hoek. Gitarist en bandleider Hussain Akbar weet namelijk heel creatief om te gaan met zijn riffs, wat soms heel bizar en geschift overkomt. Dat maakt nummers als Abominable Captivation of Relinquished Unto Thee 14 vrij moeilijk om op te headbangen maar wel intens en bevreemdend. En ondertussen brult Floor van Kuijk zich de longen uit het lijf. De synths in The Congregation Under The Shade en Infallible maken het overigens nog vreemder, voor zover dat mogelijk was.
Lid nummer drie is bassist Lukas Kaminsky die je misschien kent van “memegrind”/goregrind band XAVLEGBMAOFFFASSSSITIMIWOAMNDUTROABCWAPWAEIIPPOH. Als dat niet zo is, is dat ook geen ramp natuurlijk. Iedereen kan al eens iets missen. Maar wat je als goregrind/deathgrind fan absoluut niet mag missen, is deze verpletterende plaat van Sijjeel. Je krijgt geen seconde rust. Je wordt continu gebombardeerd met riffs, drums en gegrom en dat alles in een compleet geestesgestoorde atmosfeer. Wat wil een mens nog meer hebben?
OLAMOT – Path of Divinity
Drie jaar na de ep Realms komt het Italiaanse Olamot met een hakbijl van een langspeler. Dit duo beweegt zich ergens in de donkere, atmosferische regionen van de deathmetalwereld. De intro Eternal Sorrow is veelbelovend. Synths, drama, een dreigende, demonische sfeer. Je zou ‘m zo bij een band als Dimmu Borgir verwachten. Maar wat daarna komt, heeft heel wat meer met, bijvoorbeeld Fleshgod Apocalypse en Cryptopsy te maken. Everlasting Chains Of Darkness ramt er meteen op los, beetje old school, beetje modern maar vooral beenhard. Meteen daarna volgt het magistrale Human Cloning Facilities, waarbij we even moesten denken aan Hypocrisy maar daarna meteen aan Septicflesh. Hoewel Olamot ook best origineel uit de hoek kan komen.
Maar misschien is het best dit album te bespreken aan de hand van het verhaal erachter. Dit is immers een conceptalbum en een vervolg op de vorige ep. Daar maakte de luisteraar kennis met Raziel, die een pact met de duivel wil sluiten om zelf een godheid te worden. Op dit album volgen we diezelfde Raziel, die nu uit de hel moet proberen te ontsnappen. De muziek vult het verhaal perfect aan, als een extreme rock opera. Het wordt intenser, donkerder, beangstigender. Tempo’s wisselen, riffs worden aangevuld met subtiele orkestrale passages en de vocalen zijn grimmig maar wel enigszins verstaanbaar. Dat zorgt ervoor dat het geheel goed te volgen is, en best wel spannend ook. En dat is allemaal leuk, maar dat neemt niet weg dat een nummer als Soul Harvest een machtig stukje death metal is. En zo staan er nog wel een paar op dit uitstekende album.
MIRUTHAN – Cult of the Dead
Ken je dat gevoel wanneer er een vulkaan uitbarst en je een tsunami van kokende modder over je krijgt? Wel, het Australische Miruthan levert daar het muzikale equivalent van. Ergens mag je dit wel in de afdeling “avant-garde” plaatsen want alledaags is het zeker niet. Miruthan doet iets origineels met death metal, black metal en occulte doom. Het geheel bestaat uit de gevestigde waarden, namelijk riffs, vlammende drums, donkere synths, een arsenaal aan gebrul en geschreeuw. Er is de demonische sfeer, de overtuigende “keelgrijp” en het muzikale vakmanschap. En toch is het anders, op dezelfde manier als waarop bands als Blut Aus Nord, Limbonic Art en Negura Bunget anders zijn.
Dat ‘anders zijn’ resulteert in een viertrack-ep om duimen en vingers van af te likken. Er is altijd wel wat nieuws te ontdekken. De ene keer is dat een tegendraadse riff, de andere keer is dat de folkloristische samenzang en nog een andere keer is dat het helse tempo. De vocalen hier zijn trouwens net zo gevarieerd als de rest van de muziek en net zo intens, want uiteindelijk is dat misschien wel het belangrijkste: de intensiteit. Wel, die is van begin tot einde aanwezig, zelfs wanneer het even ietsje kalmer mag. Altijd is er die demonische dreiging, die beangstigende atmosfeer. De trip waarop Miruthan ons meeneemt, is zonder meer uniek maar ook immers meeslepend. Kortom, een absolute aanrader voor iedereen waarvoor extreem niet extreem genoeg is.