Het nadeel van promocd’tjes waar je alleen maar een digitale versie van ontvangt, is dat die download al eens verdwaald geraakt op de harde schijf. Ondergesneeuwd onder dringender downloads of andere zaken die een mens op zijn laptop doet. En dan raakt die release al snel vergeten. Dat overkwam ons met Gargoyles van Dirk Serries en Colin Webster. Deze week ontvingen we van Serries een stapeltje nieuwe cd’s op zijn eigen A New Wave Of Jazz Label (de Tonus-reeks) en onze hersenen kwamen plots met Gargoyles op de proppen, die we dus helemaal waren vergeten.
Elk op zijn beurt, dachten we, en we gooiden de zeventien miniatuurtjes die op Gargoyles prijken op een cd-r en gingen aan het luisteren. Miniatuurtjes, want het langste stuk duurt twee minuten en acht seconden en de meerderheid hangt rond de anderhalve minuut, iets meer of iets minder. Daardoor wordt het voor het improviserende duo, waarbij Dirk Serries zijn vertrouwde gitaar ter hand neemt en Londenaar Colin Webster zowel alt- als baritonsaxofoon beroert, een helse toer om echt naar elkaar te luisteren en ervoor te zorgen dat er nog iets meer is te horen dan alleen maar de uitbarstingen van Webster, hoe geniaal die ook mogen zijn.
De zeventien nummers werden in Londen opgenomen op 11 juni 2017. De meeste in 1 take vermoeden we, vooral door de urgentie waarop de nummers op de band werden geslingerd. Het gaat het duo om de energie die op korte tijdsspanne kan worden geuit en minder om virtuositeit. Niet dat die niet doorklinkt, integendeel. Serries prult op zijn gitaar, al blijven de snaren waarschijnlijk grotendeels onaangeroerd, terwijl Webster noot na noot laat losbarsten, nagloeien, openbloeien, als ware het zijn laatste adem. Daarom zijn de nummers ook zo kort en krachtig. Alles herleiden tot de essentie, en klaar is klaar.
Free jazz in zijn meest elementaire ziel dus, want Gargoyles is geen cd voor mensen die al eens graag een blaasinstrument in een funky liedje horen. Webster klinkt namelijk soms als een geflipte Lol Coxhill, en dat is een groot compliment. Serries buigt het hoofd, voegt geluiden toe maar geraakt niet altijd boven het geweld van zijn kompaan uit. Serries kiest hier meer voor een ondersteunende rol, zonder zichzelf weg te cijferen. Knap.
https://rawtonkrecords.bandcamp.com/album/gargoyles
