Dead Man Ray is terug samen en ze hebben een nieuwe plaat. Meteen na de aankondiging vorig jaar waren de zenuwen van de fans hooggespannen. Zestien jaar geleden gingen Daan Stuyven, Rudy Trouvé, Elko Blijweert, Karel De Backer en Wouter Van Belle elk hun eigen weg op basis van artistieke meningsverschillen. Een groot verlies voor de Belpop want ze hadden enkele plaatjes uitgebracht die als absolute top werden gecatalogeerd. Vooral met Cago, de plaat van 2002 gooiden ze grote ogen wegens opnames in de VS met een absolute topproducer (Steve Albini). De drie plaatjes én de bijhorende ep’s hebben dan ook een cultstatus verworven. Dead Man Ray, de groep met al die supergetalenteerde artiesten kan zonder meer als een superformatie worden beschouwd.
Eerder deze maand woonden we een try-out bij en die vonden we heel indrukwekkend. Het klonk allemaal als een jamset waar iedereen inspeelde op elkaar met een haast organische sound tot gevolg. Het samenspel en de interactie tussen het singersongwriter- meesterschap van Daan met het experiment van Trouvé gaf zichtbaar vonken. Elco Blijweert etaleerde bovendien wat voor een getalenteerd gitarist hij is en ook Wouter Van Belle toonde waarom hij en niemand anders aan de synths zat. De set was heel sterk en bij momenten grappig en ontwapenend.
Groot was onze verwondering en ontgoocheling dus toen we de nieuwe plaat uiteindelijk voorgeschoteld kregen. Bij de eerste luisterbeurten vonden we geen spoor van de magie die we ervoeren tijdens de set in de AD. Met behulp van betere soundsystemen zoals een over-ear koptelefoon en het magnifieke geluid van het surround system in de wagen lukte het ons wel om de schoonheid en de gelaagdheid van deze plaat te ontrafelen. Het is maar zo dat je al de creativiteit van de protagonisten kan onderscheiden. Als je de plaat opzet en niet actief aan het luisteren gaat dan zal je merken dat ze weinig indruk zal maken.
Je hoort ons niet zeggen dat dit geen sterk album is maar onze verwachting was gewoon helemaal anders. Jawel, er zijn een aantal nummers die ook op plaat spannend klinken, maar veel en veel minder dan we hadden vermoed op basis van het optreden. Dit album klinkt alsof elk van de stukjes afzonderlijk zijn ingespeeld in ideale omstandigheden en daarna aan mekaar gemixt zijn. Een voorbeeld van zo’n nummer is Middle Aged Men waar we een tekst ingesproken door Plastic Bertrand voorgeschoteld krijgen met op de achtergrond strijkers, samenzang, gitaartjes, Moog-geluiden en allerlei experimentele geluiden. Het etaleert de productiekwaliteiten van Van Belle maar het overtuigt ons niet. Wil je een nummer dat wel werkt als je in de vibe én de perfecte omstandigheden zit, dan moet je eens luisteren naar Out, een nummer dat ons steeds weer doet denken aan Acadie, het debuutalbum van Daniel Lanois.
In de nummers Millionaire en Home vonden we voor het eerst die prettig gestoorde sfeer van het optreden terug: een soort georkestreerde chaos met Daan en Trouvé in een glansrol. Dead Man Ray is zoveel meer dan Daan met een band. Alle bandleden dragen schijnbaar evenwaardig bij met een supersound als gevolg. Het nummer The Ladder vonden we op het optreden veruit het meest aanstekelijk en op plaat blijft dat ook zo. Het fantastische Mooggeluid en de experimenteerdrang van Trouvé nemen hier de bovenhand op de bijna perfectie van de eerste helft van de plaat. Het laatste nummer How to fall eindigt ook indrukwekkend met een finale waar we zelfs niet meer van hadden durven dromen.
Soms heb je groepen die live niet kunnen laten horen wat ze op plaat doen. Hoewel deze plaat afwisselend en verrassend is, gaan we van deze muziek vooral genieten op de optredens.
Het wordt een drukke zomer voor Dead Man Ray, dus ongetwijfeld zullen we hiertoe nog veel kans krijgen. Ze spelen o.a. op Cactus, Rock Herk en Dranouter. Je zal ons kunnen spotten op de eerste rijen.
