Het nieuwe album van Dans Dans weet ons opnieuw mee te sleuren naar prachtige landschappen. Ze verrassen ons dit keer echter vooral door de eclectisch-rockende uitspattingen.
Terwijl de twee openingsnummers, alsook uitgebrachte singles, Cinder Bay en Naiad ons in eerste instantie nostalgisch meenemen naar een weidse Ennio-western en een zwalpende boottocht, eindigen ze op een massale schietpartij en een wervelende storm-op-zee.
In Blue Silver krijgen we een heerlijke funky, jazzgroove voorgeschoteld met een, opnieuw uitstekende, improviserende Bert Dockx op gitaar. Ook in Anemone legt hij een dromerig, duister deken over de fijnzinnige elektronica en de subtiele Afrikaanse percussie.
De hedendaagse paranoia wordt in Ravine dreigend ingeleid en spat onvermijdelijk uiteen in een ware horror-climax en een filmisch slagveld. Bij Shell Star is de psychose compleet en voel je de muzikanten genieten van de schijnbaar losse improvisatiestukken die toch een heel bizar geheel vormen, waarna in slotnummer Wrist Pietje de Dood zijn schuld komt opeisen in een ware 70’s Zappa-stijl.
Dans Dans weet ons als geen ander te verbinden met dit virtuoos en intens album en doet ons hunkeren naar een zomerse liveset.
