Jazz is hot. Veel heeft te maken met het feit dat het genre zich uit haar nijpend snobisme heeft teruggetrokken en zich vereenzelvigd heeft met diverse populaire stijlen. Een contradictie in terminis, want jazz heeft sowieso een invloed gehad op alle muzikale genres, maar toch. In het buitenland hebben we artiesten als Kamasi Washington, Dan Weiss, Tom Misch, Paper Tiger of Sons Of Kemet die de rokerige jazzclub hebben ingeruild voor het veel viezere rockpodium. En dat merk je ook in eigen land. Artiesten met een conservatoriumopleiding die daar iets willen mee doen, maar doordat er in hun hoofd diverse muziekjes spoken krijg je een verukkelijk amalgaam van genres wat avontuurlijke bands oplevert zoals Wasdaman, MDCIII, Steiger, Nordmann, John Ghost en natuurlijk Compro Oro.
In 2015 kwam het debuut Transatlantic uit en daarmee stond het Gentse jazzcollectief vanuit het niets op de Belgische jazzkaart. Typisch voor de band, naast hun opzwepende shows, is het gebruik van Latijnse, Afrikaanse en Cubaanse ritmes. Wereldmuziek zo je wil, maar wel van het soort dat schuurt langs de vuile kanten van de rock ’n roll en zelfs die van de psychedelica. De band rond vibrafonist Wim TJ Segers die we ook kennen van paard. en Flat Earth Society wilde voor hun allernieuwste plaat Suburban Exotica nog een stapje verder gaan door er muziekjes uit het Midden-Oosten bij hun funky jazz te gaan gooien. Een keuze die hun meteen (hoe kan het ook anders) bij Dijf Sanders bracht. Sanders speelt er niet alleen op mee, hij producete en mixte ook de opvolger van Bombarda. En ook het feit dat gitarist/banjospeler Bart Vervaeck bij Black Flower van Nathan Daems zit is een pluspunt als het op ervaring in dit genre aankomt.
Suburban Exotica voelt dan ook aan als een wereldreis in 50 minuten. Het is moeilijk om bij Baobab niet aan zuiderse stranden te denken. Maar er zit ook een hele pak rockfunk in de plaat verwerkt zoals bij Miami New Wave die als opener de luisteraar onmiddellijk op het juiste spoor brengt. Ritmische vibes met een hoog David Byrne-gehalte waar ook Joachim Cooder (zoon van jawel, rockblueslegende Ry) met zijn mbira aan meewerkte, hij doet dat trouwens ook op twee andere songs. Een mbira (leve Google!) is een duimpiano die veel gebruikt wordt in Centraal-Afrika, en één van de vele instrumenten is die op deze plaat wordt bespeeld.
Vaak bevindt Compro Oro zich op het kruispunt van de vette grooves van de 70’s, de kitsch van de 80’s en de swing van diverse wereldmuziekjes zoals 11 Dollar Iphone dat in positieve zin op de heupen werkt. Een plaat met alle sferen en stijlen. Zo is 10 Dollar Jeans Jacket vrij grimmig van sfeer, hoor je freaky progrockgitaren in Rastapopoulos die je de dansvloer opduwen of begint Lalibela bijna als een popklassieker van Gerry Rafferty, om na een paar seconden te ontaarden in een heerlijk dansfestijn van een marimba, glockenspiel, een pedalsteel en een miljoen andere instrumenten. Jazz? Neen, niet echt…eerder letter en figuurlijk een wereldplaat!