Female Fronted Punk, het lijkt een nieuwe hype maar dat is het helemaal niet. Er duiken gewoon een aantal groepen op die zich aldus profileren, van overal ter wereld, en dan is het wereldwijde web een dankbare tool om zichtbaarder te worden.
De vier anciens van Colère, het aantal bands waarin ze speelden is niet op één bandlid te tellen, kozen ervoor om een vrouw als boegbeeld te nemen, eentje met nog niet zoveel ervaring maar punkwoede voor tien. Dat is duidelijk te horen op het debuut van het kwintet.
Unleashed bevat namelijk een stel krakers vanjewelste voor wie houdt van een stevige portie hardcorepunk met wat D-Beat erin gegooid voor de goede orde (en om iedereen tevreden te stellen). Een versnellingske hier, nog een extra tempowissel daar (liefst naar nog sneller) en het begint wellicht al door te dringen: wie een album wil dat veel te lang duurt is eraan voor de moeite.
Knallen moet het, met Fire als langste nummer (net geen twee minuten) als we de obligate en eigenlijk overbodige outro buiten beschouwing laten. Er waren nog drie minuten te vullen. Een mens moet wat, dachten ze bij Colère.
Voor het overige, elf behoorlijk korte snelle en toch heel diverse nummers met een dame die al haar woede van zich afschreeuwt. Of we haar nu begrijpen of niet, dat zal haar worst wezen, al zingt ze voor zover we het door hebben, vooral in het Engels.
Leve nummers als Slagfalt, Refused en Naief. We kunnen er weer een tegen om ons bakfietsgewijs in het verkeer te begeven zonder moordlustig te worden door allen die door het rood rijden, richtingaanwijzer niet gebruiken of anderszins de verkeersregels aan hun met witte kousen gevulde ‘sletsen’ te vegen.
BANDCAMP / FACEBOOK/ INSTAGRAM
