In Engeland zijn ze ongekroonde meester in het hypen van nieuwe sterren. Baby Queen is er zo eentje, maar DO believe the hype deze keer. Bella Latham, geboren en getogen in Durban, Zuid-Afrika, koos voor het alter ego Baby Queen uit ontgoocheling over de modewereld in hartje Londen. Ze schreef meteen een aantal gitaarpopsongs over de oppervlakkige wereld rondom zich en dat heet dan een debuutplaat. De kleur van haar songs omschrijft ze zelf als lichtpaars. Haar personage Baby Queen weerspiegelt eigenlijk alles wat ze zelf ooit had willen zijn. Ze kijkt volop in eigen ziel want vindt zichzelf vaak onvolwassen, naïef en angstig. Haar mindere kantjes vormen de Baby in haar naam, haar trots zelfrespect vormt de Queen.
Voor het zover kwam moeten we de oorsprong van haar talent zoeken in de wildernis van Zuid-Afrika en de muzikale input van haar vader (funk en soul mixtapes) en moeder (die haar een piano en gitaar cadeau deed) die leidden tot haar eerste songs op 13-jarige leeftijd met een app genaamd Mixcraft. Ze zong met een Amerikaans accent want wie zingt nu met een Zuid-Afrikaans accent?
To cut a long story short brak ze als 18-jarige met haar familie en trok naar Londen waar ze het nachtleven indook, in een rockband speelde en haar eigen dromen in de vriezer stopte. Ze besefte snel dat niemand om haar gaf op die wilde feestjes want ze was niet beroemd. Na een mislukte relatie en het spaaklopen van haar rol in die rockband trok ze de studio in met King Ed om liedjes te schrijven over de wereld van instagram influencers. Daarover gaat ondermeer het nummer Narcissist op dit debuut. Wie je echt bent als je niet in beeld komt, en wie je beweert te zijn voor de camera. Ze werd tijdens dit schrijfproces geïnspireerd door Little Simz en Kate Tempest.
The Yearbook is een in 32 minuten gebalde weerspiegeling van de dromen en ontgoochelingen van een jonge mooie vrouw die zich leek te gaan vergalloperen. Baby Kingdom is een Tempestiaanse introrap waarin Bella beschrijft welk proces ze heeft doorgemaakt. Deze Raw Thoughts worden uitgepuurd in een vrolijke popsong met harde teksten. “In the hours when it falls, I try to comprehend. All the meaning in emotion, I’m emotionless”.Springerige pop volgens het opnameboek van pakweg Katy Perry dat herkenbaar klinkt en dus meteen nesteldrang in je oren veroorzaakt. De teksten in een wel erg onweerstaanbaar sexy klinkend You Shaped Hole zijn behoorlijk expliciet maar heel goed gevonden. We horen een Lily Allen song die dreigt te verglijden naar een ‘dertien in een dozijn’-probeersel tot Bella begint te rappen en de song de nodige zuurstof geeft om okselfris te blijven klinken. Wie denkt naar de ontboezemingen van een geile twintiger te luisteren is er aan voor de moeite want de teksten worden nooit harder dan in dit nummer. “There’s a hole inside me and it’s shaped like you”.
American Dream is een klassieke popparel met een afgezaagde strofe en een met gedoseerde gitaren opgefokt meezingrefrein over haar grootste ambities. Luister er 3 keer naar en je staat met je armen in de lucht mee te brullen. Schrijf maar op. Dover Beach en These Drugs zijn oudere songs. De plaat drijft op één grote golf aan poppy refreinen en armenzwaaiende “my life is great”-vibes. Dat werkt wel eens vermoeiend maar Bella laat de songs nooit verzanden wat het geheel toch een stuk interessanter maakt dan aanvankelijk gevreesd. Het conflict tussen een loepzuivere popmelodie en een gitzwarte depressieve tekst uit de goot bereikt hier een hoogtepunt: “I Fucking hate myself. I only wanted to escape my mind. For one night, know what happiness feels like. But the nightmare I’m ignoring is darker in the morning.”
We moeten het haar nageven, Bella is een fenomeneen want ze kan op haar eentje een volledig orkest bemannen. Ze speelt zowel gitaar, bas, piano, synths, ukelele, banjo en drums. Haar sterkte zit dus in het schrijven van zwartgallige teksten op vrolijke muziek. Ze spreekt zelf graag over soft grunge omdat de pop in haar teksten nergens te bespeuren valt. Ze houdt zichzelf een spiegel voor, velt geen oordeel en wil geen stoeltje claimen in Speaker’s Corner. Ze wil dat de luisteraar plaatsneemt op een Londense dubbeldekker en door de stad trekt met de ogen van iemand die nog alles moet meemaken.
Hoe geniaal is dit simpel woordspelletje? “I’m so bored. I’be been living in a world of make believe. I I only ever see the things I wanna see when I’m living in the world of fake believe.” Straffe teksten verholen wel een beetje dat de plaat iets teveel op eenzelfde melodische koord danst, het stoort niet maar het brengt je als luisteraar wel uit je concentratie tot je wordt wakker geschud door de harde tekstflarden. Slotnummer I’m A Mess is een verademing en echt wel een hele straffe popparel. Onderkoelde rapstijl duelleert met heldere doch zwarte uithalen in het refrein. We hebben zin de plaat opnieuw op te leggen en dat is een goed teken. Baby Queen debuteert met een intrigerende en eigenlijk best straffe plaat die vooral fans zal verenigen en kritikasters zullen even schaars zijn als de vrolijke noten op deze plaat. Will Miss Latham een leger gelijkgestemde zielen verenigen? There is more than meets the eye. In de gaten toch maar houden deze Bella.
