Ons zal je niet betrappen op een lofzang van inteelt, waaruit in biologisch opzicht alleen maar gedoemde, meelijwekkende misbaksels kunnen voortkomen, maar er bestaat een vorm van inteelt die op deze pagina’s wel degelijk de aandacht verdient.
Neem nu bijvoorbeeld Wixcakes.
Een fenomeen dat zijn eerste digitale stapjes zette op Facebook en co, waar het op 10 mei 2023 een profiel aanmaakte om zo enkele aankomende concerten aan te kondigen. Het bleken ons niet onbekende bevlogen drie rockers te zijn, die de afgelopen jaren een dozijn van de betere vaderlandse rockbands hebben bevolkt (of nog bevolken, want deze slag artiesten heeft niet genoeg aan één goeie band!). Wij noemen slechts de bekendste, die spontaan opborrelen uit onze archieven: The Sore Losers, Crocodiles, The Prospects en The Love.
Deze gasten komen elkaar daarbuiten nog in andere hoedanigheden tegen in de scène, want naast begenadigde muzikanten zijn het ook nog eens techniekers (weze het licht-, geluids-, opname- of mixtechniekers) die een leger andere bands ondersteunen. Muzikàle creatieve inteelt dus, met dit prachtige resultaat.
Intussen zijn we twee singles en een tiental concerten verder en lijkt de opwarming voorbij. Een kleine maand geleden werd immers MMXV aangekondigd, het debuutalbum dat door hun eigenste UER-label werd uitgebracht. Er bestaan ongetwijfeld een aantal keurslijven waarin de tien tracks zouden gepropt kunnen worden.
Zelf omschrijven ze hun kunst als ‘proto-metal/punk’, maar persoonlijk doen wij niet aan hokjes, en noemen we dit kortweg (h)eerlijke, ongecomplexeerde en tijdloze rock. Gebracht door een goed geoliede ritmesectie. Alessio Di Turi drumt, Sean Willekens bast, en beiden hanteren onderwijl de zangmicrofoon terwijl Dennis Pieters zich bij tijden naar de achtergrond terugtrekt om de heren van de ritme-afdeling te laten uitblinken. De tracks vloeien voort uit riffs die tijdens jamsessies werden geboetseerd en uitgewerkt tot songs die ze in drie dagen hebben opgenomen met producer Cedric Maes.
Ze spelen – létterlijk – dat het een lieve lust is, en leveren teamwerk van de bovenste plank. Geen egotripperij of haantjesgedrag, maar alles in functie van de song. De wegen van de muzes zijn ondoorgrondelijk en vaak dwingend. Niet te beroerd om er een bevreemdend Moog-achtig streepje synth onder te schilderen zoals op opener Strange Reality! of – godbetert! – een vleugje didgeridoo zoals op J.C. Brown. De mix is weloverwogen consistent, het gebruik van studio-effecten evenwichtig, en het geluid massief.
‘Tekstueel is het allemaal te vinden in mythische verhalen, echte levensstrijd en genoegens.’, zeggen ze zelf. Kort en bondig: dit album staat als een bunker! Ondertussen is de band reeds bezig aan hun tweede album, waarvan de opnames gepland zijn voor 2025. Wij gokken op MMXXV als titel, maar durven toch te hopen dat ze er dan een Spartaans agendabeheer op nahouden, want we twijfelen er niet aan dat ze een erg druk concertjaar tegemoet gaan.
Wij gunnen het hun van harte en wensen hen een behouden tocht. Intussen zal je je handen en oren vol hebben met dit debuutalbum. Geniet er van.