Hadden ze dit nu niet kunnen uitbrengen zo rond Allerheiligen? Als rottende bladeren graven begraven? Want echt vrolijk zal je hier niet van worden, van hun elfde (!) langspeler.
Nee, het leven is in hun repetitiekot geen feest, er staat geen paard in de gang, wel eerder een grafzerk. Maar, het dient gezegd, ze maken nog steeds kamerbrede geluiden (Finite As it Is) die alle hoeken vullen maar een hoek is er helaas bij hen niet af.
Kan een mens blijven somberen over de somberte van het leven? Dat kan, die gedanken sind frei, maar als we er het geld voor hadden zouden we zanger en tekstschrijver Craig Dyer toch eens een weekendje Center Parks (gooien met strandballen!) willen boeken. Komt het omdat ze van hun Engeland naar Berlijn verhuisd zijn? We bedoelen: als je dit tot het eind kan beluisteren en verdragen en volhouden zal een coma intreden.
Wij zijn aan de onze bezig. Met dank aan:
Interlude: een instrumentaaltje van niks wat wel wat heeft van de Regentropfen van Chopin, een Pool die geen polonaises schreef, wat hij componeerde na een hele dag naar regendruppels op zijn raam te staan staren. Maar er staat een geweldige song op deze Nostagia’s Glass: Another Country, wat opvallend veel heeft van iets van The Jesus and Mary Chain en het is het enige op deze plaat dat lééft.
Al de rest is dood. Begraven onder stervende bladeren en dan is het nog geeneens herfst. Kan er hier iemand aub en asap een polonaise in gang trekken?
