Najaar 1985, en daar is Psychocandy, de debuutlp van het Schotse The Jesus and Mary Chain, witte jongens in zwart. Dat was even schrikken. Was er iets mis met de naald van de platendraaier? Nee hoor, dit was sturm und drang, het oorverdovende van stofzuigers gemixt met kettingzagen maar achter al die lagen feedback – gewoon even wegkrabben – hoorde je de songs. Op hun hardst klonken die als spullen van The Sex Pistols, op hun zachtst als wat van The Velvet Underground, dauwdruppels van vitriool. Dit was een meesterwerk. Dit veranderde levens.
The Jesus and Mary Chain: ze schopten schandaal waar ze maar kwamen en konden en bleven van die geweldige, opwindende singles maken al kan je Psychocandy gewoon nooit meer evenaren. Dat gaat niet. Dat is zo.
Jim en William Reid, broers tegen wil en dank, mepten vroeger elkaar tot gort maar zijn nu dus gewoon broers. Oef. En nu is er dit, een live-dubbelaar opgenomen tijdens een tour doorheen Amerika, vijf jaar geleden. Kritische vraag van een lezer: “Waarom brengen ze dit nu pas uit?” Geen idee, waarde lezer. Vraag het hen zelf. Kan zijn dat ze je tot gort meppen. Al durven we dat te betwijfelen; het zijn inmiddels zestigers geworden, Jim en William.
(c) Steve Gullick
En dat hoor je. Weg met de jeugdige arrogantie – het is de plicht der jeugd om die te hebben – maar het klinkt allemaal bezadigder, met een buikje, maar het is goed om Isobel Campbell nog eens te horen op Sometimes Always. Een classic, en zo hebben ze er wel meer gemaakt, maar we gaan nu een beetje zagen, oké?
Some Candy Talking (waarschijnlijk hun beste song) mist dat mysterieuze, dreigende donker van de originele single uit de met prikkeldraad omwonden zomer van 1986. En ja, de klassiekers spelen ze maar ze hebben er een beetje met hun klak naar gegooid. Want dit alles klinkt rommelig, slecht gemixt ook. Dus moet je hier je spaarvarken voor leegmaken? Nee hoor. Koop gewoon Psychocandy en Darklands en een compilatie. Dat zijn er drie. Dan heb je genoeg van The Jesus and Mary Chain in huis en in je leven.
