Wie nog niet eerder van spëcht hoorde, moet zich daar vooralsnog geen zorgen over maken. De band is niet nieuw, maar de naam wel. Eerder ging het trio percussionisten Simon Leleux, Robbe Kieckens en Celestin Massot namelijk door het leven als Hands in Motion. In die hoedanigheid leverden ze het avontuurlijk album Dawn af waar we behoorlijk enthousiast over waren.
Of de naamsverandering ook een verandering in muziek betekent? Niet echt; spëcht gaat verder op de ingeslagen weg die hen zo’n beetje heel de wereld rond brengt en dat ook nu opnieuw doet.
Wel anders deze keer is de opbouw van het album in drie drieluiken (Triptyques dus) voorzien van titels als 1.1, 1.2 en 1.3 maar ook 2.1, 2.2 en 2.3 en – je raadt het al – 3.1, 3.2 en 3.3. Dat soort nietszeggende titels maakt het voor de muzikant een stuk makkelijker omdat ze op die manier de luisteraar helemaal vrijlaten in de interpretatie van de nummers (onbedoelde woordspeling). De luisteraar daarentegen tast bij het beluisteren volledig in het duister als het op de intentie van de muzikant aankomt.
Wat wel duidelijk is is dat elke triptiek een eigen gevoel en instrumentarium herbergt. Zo begint 1.1 met een noot- en klanksequentie op de kalimba waarvan we ons even op de luchthaven waanden. Effecten en elektronica helpen in de sfeerschepping. In 1.2 wordt het ritme al flink opgedreven om in 1.3 compleet door de rooie te gaan. De wild dansende, in trance verkerende meute moet je er zelf bij bedenken.
Bij aanvang van 2.1 staat de pandero quadrado centraal. De pandero wat? Tja, wij hadden er ook nog niet van gehoord; het is een soort van vierkante tamboerijn al dan niet voorzien van belletjes, die een droog, wat houterig geluid produceert. Aangeslagen met houten stokken doet het geluid een beetje aan kleine kodo drums denken. In 2.2 gaat het tempo opnieuw omhoog om in deel 2.3 terug te vallen in een organisch voortkabbelend, swingend ritme.
Deel 3 tenslotte begint met simultane aanslagen op 3 bendirs, een instrument dat zowel in het noorden van Afrika als in zuidwest Azië enige populariteit kent. Het is een vrij grote, ronde handtrommel, overspannen met dierenhuid en soms voorzien van (een) meetrillende sna(a)r(en). Waar in 3.1 de bendirs het hoge woord voeren, verandert de sfeer in 3.2 helemaal en zweven we – met enige verbeelding – op ons vliegend tapijt over woestijnlandschappen. 3.3 zoekt de trance op in doorgedreven repetitie en aanzwellend getrommel.
Wat moeten we nu denken van dit album? Dat het allemaal erg vernuftig en boeiend klinkt maar ook dat het nu niet het soort muziek is dat we ter ontspanning zouden beluisteren tijdens het strijken. Maar vooral dat dit muziek is die we heel graag eens live zouden willen zien, want daar is het waar percussionele klanken en de bijhorende performance het beste tot hun recht komen. Check dan ook zeker eens onderstaande plaatsen en data:
28/04 – Trefpunt, Gent (tickets)
30/04 – BOZAR, Brussel (info en tickets)
06/06 – Le Delta, Namur (info en tickets)
