We zijn Lukas Somers uit Antwerpen misschien al eens tegengekomen, maar we wisten niet dat hij het was. Hij speelde gitaar en bas voor Yong Yello, stond op het podium met Catbug en speelde ook voor en met Renata Louisa. In 2018 bracht hij zijn debuutalbum uit onder de naam Solak.
Hij gebruikte de coronavirusperiode om zijn muzikale visie intensief te verkennen. En hij werkte net zo intensief een tijdje in de Norwegian Ocean Sound Recording Studios aan de basistracks die tijdens de productie zijn tweede werk Atlas werden.
Het openingsnummer heet Hidalgo en dat is precies hoe het klinkt, instrumentale americana ergens tussen Calexico en Tom Waits‘ Rain Dogs. Het geeft ons een heel welkom gevoel. Waar is de paardenbak? Nummer twee is veel moeilijker te beschrijven. Ja, Differnet Timing is al singer-songwriter, jaren ’70 ook, maar het klinkt niet als Dylan, Young of Paul Simon. Maar het klinkt heel mooi en Elliot Smith is een goede referentie.
Here I am komt in 3/4 maat maar is zelfs voor walsen te langzaam. Gezongen gedachten over americana instrumenten, echte strijkers en dan een dialoog tussen man en vrouw zoals op de beste Bonny Prince Billy platen. Inclusief deze vreemde Appalachen stemming. Grandioos! Bijna zoals verwacht beweegt Untitled Cowboy zich dan meer op countryterrein, maar meer op de manier waarop Iron & Wine of Wilco het interpreteren. En iemand speelt hier glockenspiel! Leuk.
Cello en gitaar volstaan om het ballad-achtige Selene te begeleiden. Het galmeffect op de stem geeft het stuk iets sacraals. Tegelijkertijd is het nummer te melancholisch om een soort pre-kerstgevoel te creëren. Het gaat waarschijnlijk over problemen in menselijke relaties. De volgende langzame countrywals heet I’m not supposed to go today. Ook hier wordt niet eens de blues gedanst, zo devoot wordt er gespeeld. Het refrein verrast met zijn vreemd vrolijke intonatie. Jim White zou het op dezelfde manier hebben gedaan of Bonny Prince Billy als hij een grappig momentje heeft.
Stranger Things is een beetje een langzame mars. Het engelenkoor voor het refrein maakt het erg sfeervol, verder zingt hij het precies zoals de titel aangeeft; er gebeuren voortdurend vreemdere dingen. De zang aan het einde van het nummer klinkt als het kenwijsje van een Amerikaanse serie uit de jaren 50. Atlas eindigt met Pandora dat ons in een ontspannen stemming de avond in stuurt met akoestische gitaar en piano. Later wordt het tempo weer opgevoerd en wordt de solo gespeeld door een gitaar omdat die cooler klinkt dan een saxofoon. De barpianist mag ook weer meedoen.
Daar moeten we aan toevoegen dat Lukas Somers op een heel inlevende, persoonlijke manier zingt, zodat we de indruk krijgen dat we ook persoonlijk aangesproken worden. We worden als het ware uitgenodigd om mee te leven in deze liederen. Wat dat ook moge betekenen. Daarom is het heel logisch om deze muziek in november uit te brengen, een tijd waarin wij mensen behoefte hebben aan iets warms, iets persoonlijks. Altlas heeft het allemaal. Je moet het gewoon zelf ontdekken.
Solak kan je op 24 november in de Botanique zien.
