Als we Portland horen, denken we spontaan aan de stad in Oregon in het noordwesten van de Verenigde Staten. The City Of Roses zoals die ook wel genoemd wordt, is de grootste stad van de staat, maar verder dan dat antwoord zouden we niet geraken als er een vraag over zou gesteld worden bij De Slimste Mens.
Gelukkig mogen we het hebben over Portland, de band. Dáár kunnen we wél het een en ander over kwijt. Belangrijkste feit eerst: er is een nieuw album! Het kleinood luistert naar de naam Champain en bevat tien songs die enerzijds een vertrouwd geluid laten horen met de herkenbare indierock waar de band voor staat en die anderzijds verder gaat dan de vorige twee albums.
Champain opent bijzonder energiek met Time Is Now waarbij zanger Jente Pironet de debatten opent met “I heard you calling me/ and you still know my name”. Het brengt ons onvermijdelijk bij de zware periode waar de band, maar wellicht toch vooral Pironet, doorheen is gegaan. Er is al veel geschreven over de vreselijke diagnose die de frontman te beurt viel in 2023. Vlak na wellicht hét hoogtepunt van de carrière van de band tot dan toe, met een weergaloze passage op het podium van Werchter kreeg hij immers het verdict dat hij hersenkanker had. De impact ervan is ongetwijfeld voor iedereen duidelijk, niet in het minst voor iedereen die er ooit van dichtbij mee geconfronteerd werd. In het geval van Jente Pironet: Time Is Now, grijp elk moment dat je kunt het leven met beide handen vast, want in één vingerknip kan het er compleet anders uitzien.
En zo valt er over Champain niet te praten zonder dat het onderwerp ter sprake komt. Nu staat Jente Pironet bij het grote publiek bekend als de man die schijnbaar één groot vat positiviteit is en dit op eender welk moment uitdraagt. Dat beeld wordt versterkt door het openingsnummer. Leef nu, geniet, het leven is te kort om het te laten overheersen door negativiteit. Maar je voelt met je ellebogen dat er een keerzijde is en ook die kant wordt op Champain belicht.
Lay Me Down laat die onzekerheid, de angstgevoelens, de radeloosheid bij momenten én de nood aan steun bij de directe omgeving horen. Vang me op als ik val, als ik het even niet meer weet, als ik geen blijf meer weet met mezelf. Al deze elementen zitten in deze bloedmooie song. Met de eerste twee tracks heb je dus meteen de tweespalt die vervat zit in het ganse album. Hoop versus wanhoop, houvast tegenover onzekerheid, genieten van het leven tegenover de angst voor het – te vroege – einde. Portland beschrijft het op een manier die er wellicht niet was geweest zonder de voorbije periode. En zo zorgt ironisch genoeg een gitzwarte periode op een bepaalde manier voor sprankelend licht. Want er is geen twijfel mogelijk dat Champain dieper snijdt dan de vorige albums. Het is ronduit intens in elk aspect. Zwarter dan in afsluiter Until I Find Some Bigger Fears hebben we Portland niet eerder geweten. De song werd geschreven midden in een loodzware chemokuur waarbij Pironet zelfs op fluistertoon niet hoopvol durfde te zijn.
Champain is als geheel een echo geworden van het recente verleden. Enerzijds een terugblik op oud verdriet, maar evenzeer de blik vooruit op nieuwe verhalen. Soms zorgt Champain voor een gevoel van onbehagen en pijn, maar minstens even vaak bruist en sprankelt het én spreekt het verlangen om van de komende jaren absolute knallers te maken. Champain lijkt ons alvast de perfecte start voor een champagne-jaar. Pakkend, ontroerend, maar evenzeer parelend en schuimend in full force. Portland klinkt krachtiger dan ooit!
