Jazzbands met een zingende frontvrouw, ze zijn niet dik bezaaid in België en – als we er eens goed over nadenken – elders in de wereld. Gelukkig is er Natashia Kelly die met Dear Darkening Ground albumgewijze debuteert en zich in een keer een weg baant richting de top van de vocale jazz in België. Dit is een heel schoon plaatje!
DISCLAIMER
De aandachtige lezer zal opmerken dat onze naam onder de promofoto van Kelly’s album staat (zie hieronder). “Tja, voor zover de onafhankelijke, objectieve journalistiek!”, horen we de immer kritische lezer van dit muziekmagazine dan ook terecht denken. Daarom bij deze maar meteen een disclaimer: “In deze, noch in om het even welke review die schrijver dezes ooit aan dit muziekzine toevertrouwde en in de toekomst zal toevertrouwen, was er of zal er sprake zijn van objectiviteit.”
Maar terug naar de muziek… Dat onze verwachting hooggespannen waren bij het beluisteren van Dear Darkening Ground is niet zo verwonderlijk. Je moet namelijk eens de band rond Kelly bekijken: Dré Pallemaerts (drums), Yannick Peeters (contrabas), Nicola Andrioli (piano) en Ruben Machtelinckx (gitaar en banjo). Allemaal mensen voor wie het klappen der zwepen en het trillen der snaren al lang geen geheimen meer kent en die hun strepen verdienden in tientallen andere projecten en bands.
Toch is de stem van Natashia Kelly en haar gevoel voor melodie de kers op de muzikale taart. Kelly heeft wortels in Ierland en laat zich qua zangstijl graag inspireren door wat ze in Ierland ‘Sean-nòs singing’ noemen. Een traditionele, Ierse, a capella zangstijl die doorgaans is opgebouwd uit lange, melodische frasen met nogal wat tierlantijntjes in de zang. Die tierlantijntjes waren soms nogal uitdrukkelijk aanwezig in Kelly’s vroegere werk maar worden nu met meer moderatie toegepast. Wel nog met bakken aanwezig is de melancholische ondertoon die dit soort Ierse folkmuziek ook kenmerkt.
Dit is evenwel geen folkmuziek, al zou je dat bij de aanvang van het titelnummer misschien abusievelijk kunnen denken en ook tijdens de intro van Panta Rei met de prachtige banjo van Machtelynckx, gaat het er wat folky aan toe. Toch komt de jazz kant van Kelly en haar all star band steeds opnieuw naar boven drijven. De geniaal ingetogen ritmetandem Peeters/Pallemaerts heeft hier zeker en vast veel mee te maken. De piano van Andrioli sprankelt en klatert als een frisse stroom en voorziet de nummers vaak van een injectie van het zuiverste jazzwater, al horen we hier daar ook wel wat blues invloeden.
Waarmee we naadloos een bruggetje – frisse stroom, jazzwater… – maken naar het thema van deze plaat: de moeilijke verhouding tussen de mens en de natuur. Voor dit album liet Natashia Kelly zich, in haar poëtische teksten, inspireren door dichters als Rainer Maria Rilke en William Buttler Yeats die zich meer dan honderd jaar geleden al afvroegen waar het met de natuur naartoe zou gaan als winst de enige menselijke drijfveer is. Ondertussen kennen we het antwoord: naar de dieperik.
Kelly geeft de moed echter niet op en ziet nog steeds lichtjes aan het eind van de tunnel. En die lichtjes hoor je ook in deze prachtige plaat. Het contrast tussen de melancholische ondertoon van de nummers en in de stem van Kelly, en het optimistische pianospel van Andrioli zorgen voor een heerlijk spanningsveld. Zoals chocolade beter smaakt met wat zout erbij of aardbeien met wat peper, zo zorgt deze combinatie ervoor dat je geboeid blijft luisteren naar dit verfrissende album.
Wil je Natashia en haar band live aan het werk zien, dan kan dat tijdens de Jazzlab tour die hand in hand gaat met de album release.
15/01 – KAAP, Oostende
19/01 – CC De Meent, Alsemberg
20/01 – Ha Concerts, Gent
26/01 – CC De Kimpel, Bilzen
27/01 – CC Mol
28/01 – CC Casino, Koksijde
04/02 – 30CC/Wagehuys, Leuven
10/02 – Rataplan, Borgerhout
15/02 – Muziekcentrum Track*, Kortrijk
16/02 – Flagey, Elsene
17/02 – CC De Werf, Aalst
19/02 – De Casino, Sint-Niklaas