Toen we begin oktober de eerste single uit de nieuwe plaat van Natasha Pirard hoorden, waren we daar behoorlijk ondersteboven van. Bij onze bespreking van Buisson de Mûres hadden we het over een “langzaam evoluerende, muzikale tekening op flinterdun papier. Zo fragiel dat zelfs een kleine windvlaag ze met één beweging kan wegblazen”. Datzelfde geldt in feite voor heel dit prachtige album.
Op Fernande, Cecile geeft Natasha Pirard ons een inkijk in haar gevoelsleven, of toch in dat jegens haar moeder (Cecile) en overleden grootmoeder (Fernande). Twee vrouwen die heel veel betekenen voor haar. Pirard verloor haar grootmoeder op jonge leeftijd aan de ziekte van Alzheimer, haar moeders (en eigen?) angst om de ziekte ook te krijgen, zweven als een donkere demon doorheen de plaat.
Ben je nog iemand als je geheugen het laat afwegen en je verleden zoek is geraakt? Kan je nog als mens bestaan als je ziel niet langer in de grond van vroeger verankerd is en een speelbal wordt van het nu? Het zijn vragen die aan de grondslag liggen van dit album waarin Pirard poogt herinneringen aan haar grootmoeder en moeder vast te leggen in hemels mooie klanklandschappen.
De titels van de nummer zijn hints naar een verloren wereld die enkel nog in haar eigen en haar moeders geheugen bestaan. Fragiel en vatbaar voor erosie die het gevolg is van het loutere verstrijken van de tijd. Op die manier is Fernande, Cecile niet enkel een eerbetoon aan twee vrouwen, maar ook een poging om het onoverkomelijke van ons eigen wegglijden in de vergetelheid even uit te stellen.
Dit is geen tussendoor-plaatje maar een album dat je als een zijden sjaal omhult. Alles komt goed, of toch voor even.
Live:
12/12 – Botanique (album release show), Brussel
01/02 – Cactus Muziekcentrum, Brugge
21/03 – Deep Listening (EMS Synthi 100), Concertgebouw, Brugge