Hoe zou het nog met jazz zijn?
De Noorse trompettist Arve Henriksen is een veel gevraagde gast, al sinds hij bij de eeuwwisseling naar voren trad. Ruben Machtelinckx, David Kollar en Erik Honoré horen bij de meest recente artiesten die Henriksen uitnodigden tot samenspel. Dit keer gaat hij in zee met het ensemble MultiTraction Orchestra dat na de single Emerge Entangled (2020) debuteert met het inspirerende Reactor One. Waar bandleider, gitarist en producer Alex Roth voor Emerge Entangled 27 muzikanten van een beetje overal inzette om zijn ideeën vorm te geven, beperkt hij het nu tot het zestal Arve Henriksen (trompet), James Allsopp (basklarinet, tenorsaxofoon), Rhodri Davies (harp), Kate Ellis (cello), Ruth Goller (bas) en Jon Scott (drums). Elk van hen heeft al een indrukwekkend muzikaal parcours afgelegd, werkend met een waaier aan gerenommeerde muzikanten binnen diverse genres. Een uitstekend potje veelzijdige jazz is wat het ensemble ons voorschotelt, waarbij niemand echt het voortouw neemt. Het stel vindt het belangrijker om een verhaal te vertellen dan het eigen ego te bevredigen en dat kunnen we alleen maar toejuichen.
Jazz vermengd met soundscapes vinden we terug bij Svinhunder. Het duo Michelino Besceglia en Hans Mullens mogen we als soulmates en boezemvrienden beschouwen die soms elk hun eigen muzikale weg gaan maar toch steeds weer bij elkaar komen om samen aan de slag te gaan. Opduikend bij onder meer Kameel, Buscemi en Arsenal, componisten van de soundtrack voor De Bende Van Jan De Lichte en nog zo een en ander lijken ze met Svinhunder wel te zijn thuis gekomen. Piano is het hoofdinstrument voor een stel nummers die verwant klinken aan Philip Glass en Ryuichi Sakamoto, al is het meestal wel met een jazzy aandoende insteek. The Onlooker is een dromerige, donkere, duistere plaat die het best gedijt bij kaarslicht als de noten op de piano ongebreideld mogen meanderen en tot verstilling manen. Bezwerend en intrigerend is het minste wat we van dit album kunnen schrijven.
Facebook – Instagram – Website
Tubaspeler en trombonist Francesco Bucci, die we kennen van het overweldigende Ottone Pesante, presenteert zijn eerste soloplaat. Gedreven door de lockdown en gedwongen door het overlijden van zijn broer (wiens tuba hij bespeelt op het album) ging Bucci op zoek naar een taal om dit te verwerken. Zonder loops of overdubs ging hij aan het experimenteren met zijn twee instrumenten en zijn stem, wat uiteindelijk resulteert in zeven indrukwekkende nummers. Melodieus, nergens artyfarty getoeter te bespeuren trouwens, en met een instrumentbeheersing waar we van achterover vallen laat Bucci ons verwonderd en bewonderend luisteren naar de immense mogelijheden die hij exploreert op zijn tuba en trombone. Dat hij een aardig potje kan spelen (en componeren) wisten we al van zijn band Ottone Pesante maar dit is toch nog een paar niveaus hoger. Zeer straffe cd.
