Was dit een leugen? Loog Molly Burch in het singeltje Unconditional? Dat was namelijk goed, maar het Veni, Vidi, Vici wat je dan zou verwachten van de lp blijft jammerlijk uit.
Want: ze zaagt, en de regelmatig opduikende strijkers doen er ook al geen goed aan. Zoals in Made of Glass, mooi gefraseerd maar het is een lawine van dingen die je niet wil horen.
Physical, de nieuwe single, roept het gevoel op van wachten op een druppel uit een lekkende kraan, maar er komt niks. In Tattoo klinkt ze lichtjes kwetsbaar maar bovenal echt, en dat is dan ook het hoogtepunt van dit plaatje vol dieptepunten. Hierop openen mensen huwelijksfeesten van huwelijken die hopelijk niet zo lang zullen duren als dit.
Unconditional blijft een goeie single, in Heartburn zit nog wat soul maar verder zit er geen ziel in deze hele Daydreamer. Uiteraard kan Julie Birch zingen, geef haar een orkest en het komt goed. Maar niet dit, overgeproduceerde Amerikaanse junk. We rest our case.
