Margot De Ridder is op zoek naar antwoorden – wie niet? – en durft tijdens die zoektocht al eens aan een klif te hangen en zich in de Abyss te storten. Hoofd vooruit, armen spreiden en hopen dat er onderaan een vangnet hangt om het ergste te voorkomen. We overdrijven hier natuurlijk een beetje, want Margitte doet het liever allemaal Gentle, maar dit album gaat wel over verandering.
Veranderen doen we allemaal, of we nu willen of niet, maar die veranderingen gebeuren niet altijd geleidelijk. Af en toe zet je grote stappen en die vergen best wat aanpassing van jezelf maar ook van je omgeving. Op het album Gentle houdt Margot een pleidooi voor mildheid en reflectie in het omgaan met dat soort veranderingen. Durf een stapje terug te zetten en jezelf vanop een afstandje bekijken. Tracht daarbij vooral het contact met jezelf, je omgeving en de natuur niet te verliezen.
Dat klinkt allemaal nogal heftig en filosofisch, maar het resulteert niet per se in zwaar op de hand liggende nummers. In tegendeel. Margitte maakt op het eerste gehoor vrij licht verteerbare, dromerige electropop die een beetje doet denken aan Galine (op haar eerste album) of aan Noa Lee. Ook haar eerder onschuldige stemgeluid draagt bij aan die wat luchtige sfeer.
Toch zit er vaak een gevoel van ongemak verwerkt in de nummers. Dat komt vooral tot uiting in het tweede deel van het album in nummers als Rain, Burn of Pink Streets. In dat laatste liedje neemt ze bijvoorbeeld onze eindeloze nood aan aandacht via sociale media op de korrel. En als er nu een plaats is waar mildheid vaak ver te zoeken is, dan is het wel daar. Nodeloos om te vermelden dat onder die Pink Streets ook gewone Brown Sewers lopen…
Margitte heeft een boodschap en die wordt wat ons betreft mooi samengevat in afsluiter Soil want “Earth must be the guide for you and I”. Voetjes op de grond houden dus want we zijn allemaal maar Earthlings: “Just a visitor walking on land”.
Instagram – Facebook – Website