Kobe Gregoir Group, dat zijn naast drummer Kobe Gregoir ook pianist Vivienne ChuLiao, contrabassist Ignacio Santoro, tenorsaxofonist Claudio Jr. De Rosa en trompettist Carlo Nardozza. Samen maken ze muziek die aanleunt bij eerder klassieke jazz met een klein beetje een bigbandgevoel door het enthousiaste, vaak synchrone, spel van sax en trompet.
Enkele weken geleden verscheen hun debuutsingle Mona Lisa die een goede beurt maakte bij ons. Op die single hoorden we ook voor het eerst de stem van slam-poet Daniëlle Zawadi. Zawadi is een zwarte vrouw in een overwegend witte omgeving en dat brengt het een en ander teweeg. Over dat teweeggebrachte handelen haar teksten die ze – eigen aan de slam-poetry – vaak met enig gevoel voor verontwaardiging brengt.
Niet alle nummers zijn voorzien van tekst, waardoor het album toch een beetje in twee delen uiteenvalt. In de nummers mét tekst staat de muziek soms op de tweede plaats en hebben ze een eerder ondersteunende functie. Dat is niet zo vreemd want Zawadi’s poëzie bestaat uit zinnen die gehoord en verstaan willen worden. In de nummers zonder tekst komen de talenten van de band dan weer meer tot hun recht en krijgen we meer rechttoe rechtaan jazz. Niets mis met een beetje dualiteit, het is wel een andere luisterervaring, of toch voor ons.
Zoals we al opmerkten bij Mona Lisa slaagt Zawadi er vaak in om met weinig woorden een hele wereld op te roepen. Neem bijvoorbeeld deze heerlijke zin uit Leefplicht: “We houden de rij op aan de kassa, omdat we onze naam niet vinden in het rek met sleutelhangers”, straf! Minder origineel klinkt ze dan weer wanneer ze het enkele seconden later heeft over de “white washed en hetero normen”. Het kan niet altijd prijs zijn, maar vaak wel.
In Y’s Dance worden de Millenials onder loupe genomen (denken we toch) en wat lijken die plots verdomd veel op GenX en GenZ’ers. De (sociale) media zijn verschillend, maar eigenlijk gaat het steeds weer over dezelfde dynamieken. Want ja, zo werkt hokjesdenken nu eenmaal: je deelt iemand arbitrair in een hokje dat eigenlijk helemaal niet bestaat. Zalig warme exotische muziek trouwens bij dit nummer en een heerlijke trompetsolo van Nardozza, even moesten we denken aan Echoes of Zoo.
Dat Zawadi niet altijd on edge is mag blijken uit Postscriptum waarin ze terugkijkt op het nu vanuit de toekomst. Smoezelend op de achterbank van een zelfrijdende auto, onder een donkerblauwe hemel terwijl de band een slowke speelt.
En zo wisselen instrumentale en met poëzie gelardeerde nummers elkaar af en vragen wij ons, als GenX’er welteverstaan, af welke nu het meest gaan blijven hangen of waar we het vaakst terug naar zullen luisteren. We laten het je ten gepaste tijd weten.
De debuutplaat van Kobe Gregoir Band is verschenen bij W.E.R.F. Records. Op 6 april kan je naar de release party in de Kamermuziekzaal in het Concertgebouw in Brugge. Tickets en meer info daarover vind je hier.