“Schrijven over muziek is als dansen over architectuur”, zei Zappa ooit of dromen we dat gewoon? En wat is schrijven over experimentele muziek dan? En zonder veel jazz op de teller? Hier gaan we toch maar.
De nieuwe plaat van Karen Willems heet JuJu en behandelt de relatie tussen de mens en zijn milieu, al blijft het allemaal vrij abstract.
Voor De Stranden Verdrinken opent vol van elektronica en geluiden waarna de blazers het geluid van een scheepshoorn mogen imiteren, of is het een sirene misschien: de fatale lokroep of de noodkreet?
In Tako Deli wordt het meteen wat minder soundtrack en meer song, al is er eerst de bizarre vervormde zang in de intro. Daarna nemen de saxen het commando over, afgewisseld met door de intercom gehaalde stemmen – het lijkt wel een reclameslogan – “Tako Deli, all we need”. Ook een orgeltje, fluitjes, … Een behoorlijk bonte track.
Je hoort dat Willems een percussionist is – ze zat al achter de drums bij onder meer Mauro Pawlowski, Zita Swoon en Novastar – niet zomaar een drummer dus. De maïzena van Tako Deli zit duidelijk in de groove die de ritmesectie samen met de saxen legt, en niet enkel in dit nummer.
Nog meer van dattum in Nuuki : een ritme met sax-riffs. Lange noten voor de meerstemmige refreinen en daartussen snelle parlando. In Fuzzy Williams komt een elektrische gitaar de boel op stelten zetten. De prettig gestoorde en geëngageerde punk-jazz van gitarist Marc Ribot is niet ver weg.
The Woo Woo Room, Dance Back In Style begint met repetitieve piano en allerlei geluiden waarvan we weten dat Willems ze soms akoestisch opwekt en dan door de elektronische mallemolen haalt. Karen Willems is een ontdekker, een uitvinder, zoals Kulderzipkens gebroeders Grimm, zeg maar, inclusief de zin voor humor. Het nummer vervolgt weer met een sax en ritme basis waarop de eigenzinnige meerstemmige zang kan freewheelen. “Wha wha wha wha.”
Koortsdromen maakt zijn titel waar, broeierige elektronica en dromerige zang die steeds koortsiger wordt doorheen de track. En toch geen paracetamolleke nodig! Vogeltjes fluiten In Open Veld, terwijl de saxen elk een andere kant opgaan, een bedje spreidend voor een trombone-solo (Nabou Claerhout), terug eindigend met geluiden uit het veld.
In Come Vai zetten drums en saxen weer een flinke groove uit, het koortje amuseert zich er bovenop. Hoe gaat het met jou trouwens? Come Vai is immers een aanstekelijke oproep tot connectie in asociale tijden. When Daytime Lands legt de plaat neer met losse percussie en geluiden allerhande.
Karen Willems amuseert zich geweldig op JuJu en die glimlach hoor je door haar drums en percussie, met field recordings en elektronisch bewerkte geluiden, doorheen de ritmische saxen van Terre Sol Four (Marc De Maeseneer, Vincent Brijs en John Snauwaert) en met extra kleur door de gastbijdragen van onder meer Esther Lybeert (The Antler King, zang) en Filip Wauters (Het Zesde Metaal, BACKBACK, snaren).
JuJu kan gezien worden als een vervolg op Grichte, waar deel één (geluidsexperiment) en deel twee (grooves) van die plaat meer samenkomen. De soms eerder schetsmatige structuren kunnen wonderwel boeien en blijven hangen ook als de muziek gestopt is. Geen idee hoe ze dit doet, maar het is volstrekt uniek, 100% Karen Willems en het klopt. En de plaat is voorbij voor je het goed en wel beseft. Als toetje is er nog het fijne artwork van Karens partner in art, Dominiek Claeys. Het oog wil en krijgt ook wat.
Karen doet het op de dag van de release (17 mei) solo bij Brouwerij Angarde in Kaprijke waar tevens een JuJu-biertje wordt voorgesteld. JuJu wordt in volle bandbreedte voorgesteld in primeur in de Lokerse Jazzklub de volgende dag. Deze zomer staat Karen Willems met Terre Sol Four ook op het podium van Gent Jazz, wees dus op tijd in Gent op de Vlaamse Feestdag.
18/05 – Albumvoorstelling JuJu, Lokerse Jazzklub
11/07 – Gent Jazz
Instagram | Facebook | Website | Bandcamp
