Net toen we ondergedompeld waren in een blackmetal-luistertrip met het schitterende album Chimera (2004) van het Noorse Mayhem, floepte er een berichtje binnen dat onze aandacht meteen trok. Niet dat we onmiddellijk verlost wilden worden van de hakkende riffs en het majestueuze gegrom van Maniac, maar de titel Oxmurvandu — het nieuwste elektronische werk van onze landgenoot Joost Egelie — lokte ons zonder aarzeling weg van het blackmetalgeweld.
Oxmurvandu – een heerlijk klinkend woord overigens – is een fictieve benaming voor een geestestoestand waarin alle aardse materie zich losmaakt van het denken. Egelie nodigt de liefhebber van elektronische muziek uit op een geluidsreis die is opgebouwd uit doordringende, langgerekte soundscapes. Oxmurvandu is een waar ontsnappingsalbum waarin tastbare dimensies vervagen in een geestverruimende, kosmische klankwolk. We kennen Egelie van zijn werk onder de naam Sensory++, waarmee hij conceptalbums produceert die een mengsel laten horen van ambient en elektronische sequencermuziek in de traditie van de Berlijnse School.
Met dit album gaat Egelie op zoek naar een nieuwe fantasiewereld, waar filosofie en psychedelica elkaar omarmen in bijna oneindig aanvoelende klanklandschappen. De vijf tracks vormen samen een fascinerende sonische tempel, waarin rust en vrede tot uitdrukking komen via exotische titels als The Ritual at the Aggmendarna, Sacred Voices over Ornashdewa en het afsluitende Back to Udnastawse — een verwijzing naar onze huidige realiteitstoestand, waarin ruimte en tijd de hoofdrolspelers zijn.
De muziek injecteert een transcendent en krachtig verbeeldingsvermogen tussen de oren, vergelijkbaar met wat we ervaren in Robert Fripps Soundscape-series en Selected Ambient Works Volume II van Aphex Twin. Oxmurvandu is een album dat niet alleen de mens herstelt na een zware werkweek, maar ook fungeert als ontsnappingscapsule waarin de tijd buigt en oplost in een sublieme kosmische resonantie.