Degenen die bij het horen van Huracán spontaan denken aan de god van de wind van de Maya’s: proficiat! Alle punten op het examen geschiedenis/mythologie. Hier en daar zal er vast ook een pretparkfanaat zijn die nog nooit van de god gehoord heeft, maar wél van de woeste attractie in Bellewaerde die luistert naar de opwindende naam. En dan zijn er ongetwijfeld ook nog de liefhebbers van sportwagens die bij Huracan onmiddellijk vochtige ogen krijgen doordat een legendarisch model van Lamborghini door de gedachten flitst. Om maar even te duiden: de naam Huracán brengt het één en ander teweeg.
Waar we als muziekliefhebber dit enkel kunnen beamen doordat we vanzelfsprekend automatisch beginnen te headbangen. Huracán liet voor het eerst van zich horen middels de gelijknamige ep, intussen tien jaar geleden. Het viertal gaat door het leven als postmetalband, maar dat is een term waarmee menig cowboy van zijn paard gemept wordt zonder dat hij weet wat hem precies overkomen is. De vlag dekt met andere woorden de lading toch niet helemaal want er spelen diverse invloeden bij Huracán.
Wat echter wél een onomstotelijk vaststaand gegeven is, ze doen hun naam alle eer aan en blazen je vooral live compleet omver. Want eerlijk als we zijn, doen we hier meteen een bekentenis. De allereerste keer dat we Huracán hoorden, waren wij niet meteen laaiend enthousiast. Het was ook niet dat we er geen zak aan vonden, verre van, maar we vatten de vibe niet helemaal. De vonk sloeg echter compleet over bij de allereerste live-ervaring! Plots voelden we het wél! En hoe.
Wie in zijn leven al eens een muilpeer kreeg, kan enigszins begrijpen wat we bedoelen. Bij een optreden van Huracán moet je nog van de ene uppercut bekomen of je hapt al naar adem bij de volgende stoot in de maag. Eén van de zaken die wij gigantisch leuk vinden bij dit viertal is de voortdurende wisselwerking in alle opzichten. Je hebt enerzijds de furieuze energie van zanger en bassist Bert Roos die als een bezetene tekeer gaat op een podium en daarnaast staat zanger en gitarist Christophe Wille die ons steeds het gevoel geeft dat zelfs als er een bom zou ontploffen vlak naast hem, hij geen fractie van een seconde zijn cool zou verliezen. Drummer Tijs De Langhe zorgt dan weer voor de beukende, solide ruggengraat terwijl orkestmeester en gitarist Geert Reygaert alles in goede banen leidt.
Hoewel Huracán al menig groot podium wist te vullen en met enkele groten der aarde dergelijke podia mocht delen, hebben we ergens het gevoel dat de band toch nog niet de eer kreeg die ze verdient. Het eerste album We Are Very Happy bracht daar enige verandering in, maar het mag gerust nog een pak meer zijn wat ons betreft! De aankomende ep die luistert naar de nogal voor de hand liggende naam 2025, zou wel eens de volgende stap kunnen zijn in de verovering van de wereld.
Vier absolute killertracks die respectievelijk luisteren naar de titels Slaves, Shapes, Sinners en Shadows. Vanaf de eerste noten van Slaves tot de spokenword propaganda-achtige outro van Shadows word je als luisteraar meegezogen in de wervelwind van snedige riffs en pompende ritmes. Van een wervelwind is geweten dat ze heel plots kan opkomen en ook even snel weer voorbij kan zijn en dat is helaas met een ep van slechts vier tracks niet anders. Er rest dan ook geen andere remedie dan opnieuw en opnieuw luisteren. Geloof ons vrij: het verveelt nooit!