Het is hun tweede ep. Er staan vijf songs op. En dat is goed zo, want alle vijf zijn ze goed.
Zanger Simon Galloy balsemt zijn keel middels schuurpapier en stuwt zijn groepje, Empty Head, meedogenloos vooruit. Dit is The Charge of the Light Brigade maar ‘light’ zouden we hen niet durven noemen. Want ze zijn hard, ze duwen weg wat in hun weg zit en dat blijkt nogal wat te zijn.
Violence zet de toon: er raast woede doorheen, niemand is nog zeker van iets maar zij zijn zeer zeker zeker van zichzelf. Hier spreekt zelfvertrouwen uit. Zie, of luister, ook I Keep On Waiting, waarin zowaar een popmelodie te ontwaren valt: zijn ze plotseling – het kan keren – braaf geworden? Nee hoor, dit is vlammen en ellebogen in het gezicht tijdens een dans des levens want dood wil niemand of misschien wel, maar dan hoeven zij die dat willen hier niet naar te luisteren.
Over Modern Man schreven we hier al, zomaar een singletje, maar ze doen beter in en tijdens Solitude: gitaren kraaien oproer en het is iets dat nazindert, vonken van opgeblazen versterkers in de achtergrond. En dan sluiten we af met Staring At The Sun, hoekeriger dan een hoek met een hoek af, lawaai, alle remmen los en rammen en kan je remmen ooit loslaten? Als je stopt. Maar zij, zij van Empty Head, horen door te gaan, vol gas en laat iedereen hun dinges kussen.
Niks dan lof dus, with love from Belgium.
FACEBOOK – SPOTIFY – INSTAGRAM
