Frederik Strobbe leverde ons enkele weken geleden met zijn electro-/ industrialproject Darkvolt een teletijdsmachine af. Eentje die ons een lading destructief sonisch geweld cadeau deed én een reischeque naar het verleden, het heden en de toekomst.
The Time Device is zijn debuutalbum, waarmee Strobbe in 12 tracks zijn kenmerkende electro-industrialsound laat horen, alle genre-grenzen negerend.
Een klagerige ‘chant’ opent Forever, ze vloeit stijlvol over in de beats, gebed in een sterk elektronisch spinsel van hoekig gedreun, haakse ritmes en noisy gekraak. Een toch wel vernieuwende manier waarop een opmerkelijke zanglijn binnen dit genre geïntegreerd werd! Een straffe opener.
Voltage Control laat met bonkende beats en repetitieve vocalen een zwaar trage dancetrack horen.
Met een triggerend, vuile ritmesectie, schreeuwt Strobbe zich een weg door The Magic is Gone, een track ontdaan van alles wat teveel had kunnen zijn, alsof de magie eraan onttrokken werd en enkel een rauwe schoonheid kon overblijven.
Donker en diep klinken de woorden in Storm, gedropt in een nog zwaardere instrumentatie in doomdrone-stijl, die erg mechanistisch neergezet wordt. Tools of Destruction was de single die voorafgaand aan deze release gelanceerd werd. Daarin kregen we al meteen het dystopische karakter te horen dat doorheen het hele album verweven zit.
Precious Dangerous verscheen op Valentijn 2024, want ook de donkere zieltjes sparen al hun liefdesverklaringen op, tot die duistere hoogdag. Voor dàt publiek mag het donkertraag, verleidelijk en vooral gevaarlijk klinken. Zwoel en verstikkend tegelijk, pakt Darkvolt ons in, met een meeslepend, donker liefdesverhaal met een knap zwevende synthlijn die sterke spanningsbogen weeft rond de zang.
Dat een Interlude meestal een ‘verlichtend rustpunt’ in een album brengt, is bij deze ontkracht. Dit interludium klinkt donkergrijs, verdacht en onheilspellend. Met gruizige drones en repetitieve loops, sleurt deze je op eigenzinnig heerlijke wijze verder mee de dieperik in. Zowel instrumentaal als vocaal wordt er met strakke ritmes gespeeld in het vrij brute For Better or Worse. Killswitch gaat verder in datzelfde sfeertje, hoewel het tempo hier een stuk hoger ligt en het een dansbaar karakter krijgt.
Electric Angel (Album version) heeft niets lieflijks. Hoewel we af en toe door de synthlijn in verleiding komen om toch even een knipogend zwoele glimlach uit te sturen, blijft de sound overwegend stuurs en mechanistisch aangedreven.
“Pray for money, pray for fame,
In this world it’s all the same.
Pray for money, pray for fame,
But without love, there ain’t no game.”
De tijd en de machine worden in twee gesplitst in The Device en The Time om het album af te sluiten. Daarbij horen we een verwrongen machine spreken in The Device, via zwaar vervormde vocalen, die tussen klokkengelui en donker strakke drumslagen klinken. The Time neemt het tot slot theatraal over. Een weids filmische track vol drama.
The Time Device biedt een samenhangende, doch diverse muziekervaring, die innovatie combineert met een vertrouwd geluid vol diepte en emotie. Het album is digitaal en op cd verschenen bij DressCode Black.
Facebook / Bandcamp / Instagram
