Borokov Borokov heeft al zoveel muzikale partners gehad dat zelfs Ron Jeremy er nederig het hoofd voor zou buigen, en die tendens wordt op De Verkeerde Fout gestaag verdergezet. Net zoals bij voorganger Enkel Duetten schaart Borokov Borokov voor hun samenwerkingen wederom de meest vreemde snuiters uit België en Nederland rond zich voor negen tracks aan synthy, dansbaar lekkers.
Starten doet de plaat met Op Hotel, nota bene het enige nummer van de plaat zonder gastartiest. Denk diepe blazers en psychedelica met een Afrikaanse ritmische vibe. Eindigen doet de track dan weer met een geluiden die zo uit Postbus X hadden kunnen komen.
Voor de tweede track ぜんぶ、できる doet het trio beroep op J-popper Kanno Santo, je ongetwijfeld welbekend of onbekend van de band Good Life Fellows. In deze track is het opnieuw dansbaarheid dat de plak zwaait. Synths vormen de ruggengraat van de track die bij momenten lijkt alsof het rechtstreeks uit de eerste versie van Zelda op Gameboy komt. De break doet ons dan weer wat aan Avicii denken om één of andere reden en dat bedoelen we absoluut positief.
Net zoals velen hebben ook wij overigens de titel bij aanvang eens door een online vertaalmachine gehaald maar aangezien die dingen regelmatig vertalingen produceren die van meer discutabele kwaliteit zijn dan de gemiddelde curryworst hebben we dan maar iemand aangesproken die effectief Japans kent. Naar verluidt staat er Zenbu Dekiru, waarbij Zenbu ‘alles’ betekent en Dekiru ‘kunnen’. Voilà, bij dezen ben je dan ook weer van deze talige kwelling verlost.
Het volgende vreemde factotum dat Borokov Borokov laat opdraven, is niemand minder dan Huub Prins, voor velen bekend als het alter ego van Elias Elgersma. Verwacht je aan vreemde Nederlandstalige synthpop met een oerdegelijk onzingehalte. Moeilijke Tijden is een zwoele, warme track waarbij het geluid een mix lijkt tussen Moskow Diskow van Telex en de march-of-the-elefants scène uit de film Dumbo. Ongetwijfeld een nummer waar ook de fans van de meesterlijke Willy Organ hun gading in zullen vinden.
Het gaat de familie Zeebroek best voor de wind op creatief vlak. Vader is surrealistisch kunstenaar en theatermaker; broer Boris toert momenteel de wereld rond met Charlotte Adigéry en zus Sara-Yu maakt eveneens naam als surrealistisch kunstenaar en creatieve duizendpoot. Voor Sexboy werkte Sara-Yu overigens samen met haar partner Geoffrey Burton onder het synoniem Bobonne & Parrain. Onverstaanbare lyrics, een heel scala aan vreemde geluiden en vooral warmte regeren op Sexboy. De plaat heeft bovendien ook een retro eighties feel. We mogen dan geen jota verstaan van wat er gezongen wordt, dat kan de pret allerminst drukken, ongetwijfeld een gevoel dat de fans van Bon Jovi de laatste tijd wel eens een keer meer ervaren als we het wereldwijde web mogen geloven.
Voor Rita De Rover doet Borokov Borokov beroep op de Nederlandse groep De Witte Kunst. Naast zweverige Nederlandstalige vocalen bevat het nummer ook heel wat geluiden en minimalistische ritmes die wat sci-fi aandoen. Een eclectisch, gezapig maar opnieuw bijzonder dansbare track.
De start van +32456393836 doet ons een beetje aan de intro van Hunting For Witches van Bloc Party denken. Een paar seconden later, vervalt echter het metalen geluid en neemt een dikke beat het geheel over. De vocalen van Isolde Van Den Bulcke, beter bekend als Tristan, lijken wel versmolten met elektriciteit, wat in combinatie met de synths voor een best zweverig geheel zorgt met noties van disco. Uitdaging van de dag: wie durft het aan het nummer te bellen?
5,3 miljoen euro, zoveel moest je neertellen voor de gitaar van Kurt Cobain. We hadden een poging ondernomen om met Luminous Dash samen te leggen voor het topstuk maar moesten besluiten dat we amper genoeg hadden voor een foto van de schaduw van de gitaar. Gelukkig kunnen we in tijden van nood nog steeds beroep doen op het auditieve Geld van Borokov Borokov en Miaux. Wie Miaux, aka Mia Prce kent, weet dat de dame in kwestie al best wel eens wat toffe klanken uit haar synth kan persen. Of de track in het Bosnisch, Servisch dan wel in het Kroatisch gezongen wordt, blijft ons tot op heden onduidelijk maar dat de parlando-achtige vocalen perfect passen op deze uptempo track kunnen we volmondig bevestigen.
De volgende vreemde snuiters in de rij zijn Elko B, aka Elko Blijweert, en Vermin Twin Lotte Vanhamel. In De Grauwe Panter mogen de ritmes dan eerder minimalistisch blijven, het jazzy gitaarspel van Blijweert is dat allerminst. Vanhamel pakt dan weer sporadisch uit met hoge vocale uithalen. Voor ons één van de toppers van de plaat.
Die Tommy Cooper, wat was dat toch een grappige man. Zelfs toen hij dood neerviel op het podium werd er luidkeels gelachen. Little did they know. Voor de laatste track, die niet geheel toevallig Grappige Man gedoopt werd, sloeg Borokov Borokov de handen in elkaar met Bontridders en Dennis Tyfus; niet van de minsten. Wat we voor het beluisteren van de track vooral dachten, was hoe je in godsnaam dergelijke klassenbakken op één nummer tot hun recht gaat laten komen. Voor ons is Grappige Man het beste nummer van de plaat maar beschrijven lijkt bijna onmogelijk. Luister en denk er vooral het jouwe van.
Hieronder alvast enkele relevante links om je van deze zeer terechte, ietwat vreemde, aanschaf te verzekeren.