Er schuilt een hypnotiserende schoonheid in Het Uitheems Geduister van deze week… alsof elke noot een vonk is van iets groters, een onzichtbaar vuur dat blijft branden achter gesloten ogen. Het is muziek die niet slechts klinkt, maar ademt, die je hartslag vertraagt tot het ritme van een dreigend, bloedrood avondlicht. Aanhoor het nieuws van Black Rain, Marie Ann Hedonia, Scenius, Like What, Tralalas, Feu Follet, Vlimmer, Luvcat, Lunar Lock en Curse Mackey.
Facebook / Instagram
BLACK RAIN
In België hebben we Black Snow In Summer, in Engeland zien en horen ze Black Rain. In een wereld van wat ze zelf als ‘flauwe, gefabriceerde noise’ beschrijven, hoopt de agressieve, donkere postpunkband een grimmige, onverbiddelijke, frisse kijk te bieden op het klassieke postpunkgeluid.
En dat doen ze ergens tussen de agressieve, rauwe energie van punk en de broeierige, donkere intensiteit van goth. Te gothic om punk te zijn. Te punk om goth te zijn. Ze zijn het geluid van de outsiders, een sonische storm van rauwe energie, broeierige sfeer en messcherpe intensiteit.
Ze hebben net hun titelloze debuutalbum uit en daarop horen we een wervelwind van duistere, agressieve soundscapes, beklijvende melodieën en beukende ritmes doorspekt met rauwe emotie.
We krijgen vijf studiotracks en vier rauwe liveopnames die het sombere industriële verleden van het noordoosten van het Verenigd Koninkrijk verklanken en tegelijkertijd de spanning en rebellie van het heden vastleggen. Felle, ongefilterde postpunk!
Het album is digitaal en in beperkte oplage op vinyl en tape verschenen.
MARIE ANN HEDONIA
Darkelectroartieste Marie Ann Hedonia is al jaren bezeten door muziek, maar kwam pas nu bij ons terecht. Zo vertelde ze dit moois ooit in een interview voor Atmospheres and Experiments: “Ik herinner me nog dat ik als kind probeerde het geluid van mijn digitale staande piano te veranderen. Ik verhoogde de toonhoogte om de noten te buigen of probeerde het geluid op de een of andere manier te veranderen. Wat ik echter niet wist, was dat ik het verkeerde instrument bespeelde voor die toepassing. Wat ik echt nodig had, was een synthesizer.”
Als geboren knutselaar begon Hedonia patches te maken en geluiden en sequenties te creëren. Naarmate haar Eurorack-opstelling steeds verder werd uitgebreid – “Het leek wel een ruimteschip!” – grapt Hedonia, ontwikkelde ze wat ze omschrijft als ‘een hard, vreemd, industrieel geluid’.
In 2021 bracht ze haar debuutalbum The Inevitable Collapse uit, waarna Temporal Dysmorphia volgde in 2023.
Ze heeft net haar nieuwe videoclip Eve Had the Metallic Shine of Summer onthuld.
Het concept voor deze clip is geïnspireerd door de film Persona van Ingmar Bergman. Het karakter Eve, mannequin, vertegenwoordigt een toxische relatie. Ze is die persoon waar we ons hele zelf in stoppen, een persoon die al onze energie, tijd, geld en ziel opeist en niets teruggeeft.
Marie Ann Hedonia collega Black Kite zegt: “Dit nummer gaat over de kracht en aantrekkingskracht van destructieve, co-dependente relaties en hoe ze ons dwingen onszelf op te geven. Het gaat over zowel verslaving als toxische relaties die zich voordoen als liefde of troost, maar in feite haaks staan op beide.” Het einde hangt volledig af van het perspectief van de kijker: Word ik gek? Ben ik de slechterik? Ben ik nu vrij?” Al deze emoties werden in een donkertraag kreunende electro-track gegoten, die een sombere gelatenheid in zich draagt. Prachtig in zijn eenvoud en vertraging.
De video werd opgenomen in een periode van 13 à 14 uur tijdens één dag filmen in guerrillastijl, verspreid over de stad en de county Baltimore. Regisseur Alex Shaak speelde een cruciale rol bij het creëren van de opvallende beelden die in de video te zien zijn en bracht het concept tot leven. Het weer was volledig toevallig. De energie van het onweer past wel perfect bij het krachtige einde van de track.
Eve Had the Metallic Shine of Summer is digitaal verschenen. Hedonia brengt haar nieuwste album Eclipse later in 2025 uit via Paul and Marie’s Country Kitchen, met samenwerkingen met vocalisten Delia Liederschuh, Casey Desmond en Vicki Lynn Tippit van Black Kite.
Facebook / Instagram / Bandcamp
SCENIUS
Steve en Fabrice van de band Scenius lanceerden deze week een nummer dat een meer poppy, radiovriendelijke kant van hun muziek laat horen.
Swift As Light heeft een pulserend uptempo beat en een juichend refrein, maar klinkt niet alleen maar zomers en levendig, want het refrein heeft toch wel ergens een donkerdere ondertoon. Ze blijven nog steeds darkwave, synthpop en postpunk mixen, op hun eigen manier: “Met als doel het toegankelijk te maken zonder de scherpte en het contrast waar we zo van houden op te offeren!”
Zelf houden we meer van hun meer donkere nummers. De zomerse speelsheid in deze Swift As Light komt voor ons – mede door de synth-riedeltjes en het erg minimalistische ritmegebruik – wat kinderlijk over.
Swift As Light is digitaal verschenen.
LIKE WHAT
Like What is een project uit New York City dat zich het best laat omschrijven als een botsing van cinematografische synthpop en minimal darkwave. Oorspronkelijk bedacht als een experimenteel quarantaineproject tijdens de pandemie, zijn de betoverende soundscapes van Like What volledig gecreëerd met een iPad en een gitaar. Hun zelfgeproduceerde composities weerspiegelen de essentie en sfeer van de donkere jaren 80-klanken, compleet met spookachtige teksten, voornamelijk geïnspireerd door horror en film noir.
Like What viert zijn 5-jarig jubileum met de release van Anniversary Anthology, een verzamel-ep met de 5 populairste nummers uit de 5 jaar dat ze bestaan. Dit wordt vergezeld door een nieuwe, opvallende video voor hun originele debuutsingle Dark is the Night.
Anniversary Anthology is digitaal verschenen.
TRALALAS
Het gloednieuwe, Deense darkpopproject Tralalas, onder leiding van muzikant en songwriter Morten Alsinger, heeft zojuist zijn krachtige debuutsingle Winter On The Vine uitgebracht. Het nummer biedt een eerste glimp van hun album dat in oktober 2025 uitkomt.
Winter On The Vine is een nummer over wachten, onomkeerbare verandering en de stille acceptatie van de onontkoombare orde van de natuur. Met poëtische ingetogenheid en filmische zwaarte gaat de single over de zinloosheid van het verzet tegen natuurlijke cycli en de menselijke strijd om zich te verzoenen met wat niet te controleren is.
Muzikaal combineert het nummer analoge warmte met spaarzame, broeierige texturen, met de bezwerende zang van Heidi Lindahl (BlackieBlueBird), met bijdragen van Thomas olzen (bas/gitaar) en Francis Nørgaard Jensen (drums).
Winter On The Vine is digitaal verschenen.
FEU FOLLET & VLIMMER
Het is bijna tijd voor het zesde album van Feu Follet (het project van de Franse Alban Blaising), Swamps Of Sadness, en daar laat de band ons nog even van proeven met hun nieuwe single Lemaire. In deze melancholische track, horen we Feu Follets kenmerkende modulaire synths, een rechtdoorzee rockgitaar en zang door Alexander Leonard Donat van Vlimmer, ASSASSUN, Feverdreamt en Fir Cone Children.
De track gaat over de vluchtigheid van het bestaan: elke stap die we zetten, elk spoor dat we achterlaten, is gedoemd te vervagen. Het resultaat is een melancholische meditatie over vergankelijkheid, somber, maar toch stilletjes uitdagend.
Een veerkrachtige, subtiel edgy, levendige sfeer van obsessief gedreun, veerkrachtige en wervelende effecten vat grillige ritmische momenten samen, van gestaag tot tuimelend en botsend, doorboord door zowel modderige als volumineuze, groovy bassen en lage, twinkelende synth-plukjes, terwijl Vlimmers kenmerkende urgente, angstige hi/lo-vocalen opstijgen tot hulpeloze, keel kreten voordat ze instorten in bariton-duisternis.
Lemaire is digitaal verschenen via Blackjack Illuminist Records.
LUVCAT
De opkomende verleidster van de Liverpoolse underground Luvcat kondigt haar debuutalbum Vicious Delicious aan, dat op Halloween uitkomt. De titeltrack krijgen we als single met clip als voorsmaakje. En die clip – mee geregisseerd door frontlady Sophie Morgan Howarth – lijkt wel een theatrale koortsdroom van Morticia Addams, Moulin Rouge en manische, magnetische liefde die ons meeneemt in Luvcats verdraaide speeltuin van gothic glamour en surrealisme. Denk aan: balzalen, zijden korsetten en lippenstift… Donkere glam-electro op zijn elegantst!
Vicious Delicious is digitaal verschenen en vind je vanaf 31/10 op het gelijknamige album dat via AWAL uitkomt en al kan voorbestellen.
LUNAR LOCK
Zin in iets in de trant van Motorama, Human Tetris, maar ook Slowdive en Joy Division? Dan is Lunar Lock, een sfeervol coldwaveduo uit de bloeiende scene van Angers (Frankrijk), misschien iets voor jou. Na hun ep The Dream Of Sad City (2023) is er hun gloednieuwe single I Need To Find Some Time. Met meer dan 25.000 maandelijkse luisteraars mag deze jonge band zich een Franse sensatie noemen in muziek voor verdrietige mensen. Tegen het het einde van het jaar wordt hun debuutalbum verwacht en dit nummer geeft alvast een voorproefje van waar het allemaal om draait.
Met I Need To Find Some Time zijn Romain Le Lavandier (zang/toetsen/drumcomputer) en Maxence Thulievre (bas) niet van plan de formule van hun beginjaren volledig opnieuw uit te vinden. Het minimalisme en de synth-experimenten (en nee, je hoort hier geen gitaar!), blijven behouden, maar de bandleden flirten nog meer met dreampop en postpunk.
Een punchy bas, een loop van zware noten, een dynamische beat, een hypnotiserende synthlaag en tot slot Romains stem, in zijn hoogste register, getint met een aangrijpende melancholie.
De zanger vertelt ons wat meer over het thema dat in deze single aan bod komt: “De tekst en de titel zijn vrij expliciet; het gaat over iemand die constant op zoek is naar tijd. Het is een soort kritiek op het feit dat iedereen het tegenwoordig moeilijk heeft om zichzelf te organiseren, vooral vanwege de tijd die ze verspillen op sociale media. Maar het gaat ook over het dagelijks leven, dat al onze vrije tijd opslokt. Het is dus het verhaal van iemand die moeite heeft om zijn tijd te gebruiken zoals hij wil. Het idee is ook om te laten zien hoe snel de tijd verstrijkt en hoe belangrijk het is om ons ervan te bevrijden om hem te verlengen en mooie dingen niet langer te missen.”
I Need To Find Some Time is digitaal verschenen.
CURSE MACKEY
De Amerikaanse darkwave artiest Curse Mackey onthulde deze week Imaginary Enemies, een darkwave-afdaling in verdriet en openbaring, een stormend ritueel van schaduw en geluid.
Het album is een sombere, prachtige hulde aan paranoia, verdriet en de geesten die we van in ons binnenste oproepen. Zijn stem druipt van urgentie, doordrenkt van innerlijke ineenstorting en spirituele overtreding. Het album combineert de rauwe agressie van vroege Wax Trax!/90’s industrial muziek met filmische darkwave en ruwe poëzie.
Gevoed door modulaire synths, drilboren, spectrale drones en onstoffelijke spoken word samples, snijdt Mackey’s zang als een intieme afdaling door angst, extase en onzichtbare oorlogen in elke ziel. Dit is muziek voor de spookachtige uren: verleidelijk, wispelturig en ongemakkelijk eerlijk.
Imaginary Enemies is de afsluiting van een trilogie die begon met Instant Exorcism (2019) en zich verdiepte met Immoral Emporium (2022). Waarbij deze laatste een beklijvende culminatie is, een rouwende ode aan creatieve en persoonlijke verliezen, terwijl het te midden van de puinhoop naar verlossing zoekt.
Een strijdkreet voor degenen die in de marge leven en creëren.
Imaginary Enemies is digitaal, op vinyl en op cd verschenen bij Negative Gain Productions.
