Sinds vorige week gooien we het met onze Spotify-lijst Luminous Belge over een andere boeg. Iedere week krijg je vijftien nummers. Vijf rasechte Belpop-klassiekers om te (her)ontdekken, vijf gloednieuwe singles van acts die er al een tijdje staan en nog eens vijf van jonge wolven. Laten we van start gaan met de jonge garde.
Nick Joseph bijt de spits af. Geen onbekende voor Luminous Dash, want met zijn vorige band Hulder sierde hij nog de affiche van één van onze Luminous Fest-feestjes die overigens vanaf volgend jaar opnieuw van start gaan. Hulder is dood, maar Nick Joseph is gelukkig nog springlevend en wel met de mooiste single van deze week: Pale, Tired Bones. Denk aan Nick Drake die iets zou doen met Tame Impala. Fantastisch.
Luigi Colzato. Het klinkt wel Italiaans, maar achter deze vreemde naam zit gewoon een jonge kerel uit Wevelgem die met zijn eigenzinnige, dansbare elektropop zijn eigen demonen te lijf gaat. Kortom, de catharsis die muziek doorgaans is. I Do Care, zijn nieuwste single, is daar het uitstekende bewijs van.
Monrad, al weken een ster op onze pagina’s en volgens onze glazen bol binnenkort wellicht een ster in de rest van het land. Aanleiding daarvoor is zijn nieuwste ep Not By Design. Muziek die het best kan dienen voor als je wil dansen op je eigen graf. Een treurwilg? Een beetje ja, maar wel één die perfect heeft geluisterd naar zowel Leonard Cohen als Warhaus. Het resultaat is dan ook muziek waar een normaal mens verslaafd aan raakt. Wij kozen voor Rumble.
Een paar jaar geleden was Mauger nog één van die namen die iedereen moest onthouden. Mauger Mortier, want zo heet de man ronduit, trok zich uiteindelijk terug uit het dolle muziekcircus om zich te herbronnen. Dat lukte en het resultaat is oorstrelende lo-fi pop van de allerhoogste klasse zoals hij bewijst op zijn prachtsingle Easy Now waarop hij de muzikale medewerking van zijn eigen dochter Martha krijgt. Poppareltje van de week!
Of het ook iets luider mag? Natuurlijk, wat dacht je van Dad Magic? Posthardcore, zoals dat heet. De laatste ep Vicious Mockery is een verzameling van muilperen waar je niet van goed bent. Muziek die tot op het bot gaat en waarvan je niet weet of je er nu gelukkig of ongelukkig van moet worden. Melancholische tristesse doet soms zeer. Wij kozen voor Ego. Een muilpeer die zit. Gewoon daarom.
In de categorie “vijf Belgische acts die niets meer moeten bewijzen” bijt de nieuwe single van HEISA de spits af. Wat is er op onze pagina’s nog niet gezegd over dit trio? Juist, dat The Harmonist één van de beste singles van dit jaar is. Of toch wel, we hebben dit reeds gezegd.
Vorige week hebben Charlotte & Reinhard zowel de AB als het Wintercircus in vuur en vlam gezet. Aanleiding is hun laatste plaat Sins & Virtues die nu al tot onze favorieten van het jaar behoort. Dansmuziek om lekker op te chillen. Vibes waar goed is over nagedacht. Nu ja, het zijn nu eenmaal Charlotte & Reinhard. Uit dit fantastische album halen we met veel plezier nog eens de single Guardian Of Sleep boven.
Stash ken je natuurlijk van die ene hit Sadness. Ook al moet je dit nummer niet per se van je playlist schrappen, weet je toch beter dat Gunther Verspecht meer is dan een eendagsvlieg zoals hij onlangs bewees op zijn prachtig album Songs Through Iron waarin het desolate geluid van The Band nooit veraf is. We kozen voor de titeltrack.
Daddy’s Selling Wine In A Burning House. Nu al de songtitel van het jaar wat ons betreft. Uitvoerder? Uiteraard de altijd fantastische Sylvie Kreusch. Deze keer worden de dansschoenen op stal gelaten en waagt Sylvie zich aan een countrysong waar Johnny Cash zonder twijfel voor zou vallen. Eenzame klasse.
Stilaan loopt de Ayna-tour van ILA op zijn einde. Zaal na zaal raakte met gemak uitverkocht. Het trio heeft met Ayna dan ook een plaat afgeleverd waarvoor woorden tekortschieten. Zoals de laatste single Home die we jaren geleden leerden kennen. In een nieuw jasje net iets sterker, maar wel even innemend.
Tot slot hebben we nog vijf Belpopklassiekers voor je. 29 november wordt een trieste dag. Tien jaar geleden liet Luc De Vos het leven, gelukkig blijft zijn muziek voortbestaan. Kiezen uit het omvangrijke oeuvre van Gorki is zo goed als onmogelijk. Wat dacht je van Boze Wolven? Een van de mooiste liedjes ooit. Honderdduizend jaren teruggaan, konden we maar…
Weet iemand nog wat een Parker-pen is? Juist, een vulpen waar je veel te veel geld voor betaalde. Maar het komt ook voor in De Man Die Alles Noteert van Arbeid Adelt! Te vinden op het legendarische mini-album Jonge Helden uit 1983. Nu in onze Spotify-lijst!
Terwijl we nu toch bezig zijn met Nederlandstalige nummers, kunnen we er evengoed het beste nummer van De Kreuners bovenop gooien. Gezellig Samenzijn uit het debuut ’s Nachts Kouder Dan Buiten dat samen met het werk van De Brassers tot het beste behoort van wat Belgische postpunk te bieden had in de jaren 80.
Kent iemand Schmutz nog? Limburgers die iets deden wat ook Depeche Mode deed. Synthpop dus. Love Games werd een hit, met dank aan mijnheer Gust De Coster. Maar wij kozen voor de slijmerige, maar oh zo perfecte ballad Hold Me. Mocht je de plaat niet vinden, klop dan eens op de deur van Starman Records, want die brachten een paar jaar geleden nog een compilatie van de band uit.
Van synthpop naar noise. Ja, zo zijn we bij Luminous Dash. Geen grenzen. Nergens niet en nog minder in de muziek. Van synthpop naar noise. Nou ja, we kozen gewoon het allermooiste nummer van Kapitan Korsakov. In the Shade of the Sun is dan ook geen noise, maar muziek op zijn allerbest. Het loslaten van alle emoties. Luchtgitaar spelen en denken dat je de koning bent van de wereld. Soms lukt dat, zeker met Kapitan Korsakov in de oortjes.