Een melancholische punkvibe, een (h)eerlijke punksong, Pierre Henry meets Kraftwerk, psychedelische funkyness, een breed klankenpalet en full speed psychobilly!
Deze week allemaal te beleven in onze Luminous Belge. Artiesten van dienst zijn Van Den Bear, Crowd Of Chairs, STADT, Sekushi, Vincent Coomans en The Mudmen.
In 2017 de Brusselse singer-songwriter Antoine van den Berg onder de naam Van Den Bear met de Pre-ep waarop twee akoestische nummers staan die heel intens en boeiend klonken. Ondertussen is Van Den Bear uitgegroeid tot een vierkoppige band en staan op hun Bandcamp drie ep’s en een live-ep. No Plan Survives First Contact werd opgenomen met Reinhard Vanbergen (Girls In Hawaii, dEUS, High Hi…) die ook de mix en productie voor zijn rekening nam.
Alle songs op de ep werden speciaal geschreven om live te brengen en hebben één thema. De nummers staan in het teken van de verschillende manieren waarop we communiceren met onze geliefde. Deze Brusselse band neemt ons mee op een trip van liefde, plezier en emoties en is het krachtigste dat ze ooit gemaakt hebben.
Tijdens opener Fade To Black schieten ze onmiddellijk al in de roos. Het is een gedreven song met een melancholische postpunkvibe die de lat meteen heel hoog legt voor de rest van de ep. Dan krijgen we het sfeervolle Colour Me waarin de band een knappe, intense geluidsmuur optrekt die naar het einde toe overweldigend overkomt.
Van Den Bear onderging op de ep een positieve evolutie. Door de donkere stem van Antoine kunnen we nog steeds niet om de vergelijking met The National heen, maar muzikaal gaan de Brusselaars veel dieper en breder dan voorheen. Van Den Bear mag dan ook heel tevreden zijn met deze ep.
Onlangs hoorden we de eerste single Become van het Gentse powertrio Crowd Of Chairs als voorproef van hun nieuwe album Defluencer. De release ervan was op 18 november, maar we namen de tijd om het album fatsoenlijk te beluisteren, in onze zetel alsook in de wagen.
Ook dit album werd in de ware DIY-geest opgenomen, ondersteund door Kasper De Sutter, die in het verleden al samenwerkte met Gruppo Di Pawlowski, YOUFF en The Germans.
Hun tweede single Defluencer geeft ons met zijn hoekige uitspattingen dat dreigend, onwennig gevoel zoals de Australische band Heads. In de bijhorende videoclip zien we hoe Belgische folklores zoals carnaval een dubbel gezicht tonen tussen uitgelaten volksorgieën en verscholen werkelijkheden waarbij we ons de vraag stellen wanneer de maskers zullen afvallen. Ook It Is What It Is is een regelrechte aanval op onze opgekropte frustraties zoals David Yaw van The Jesus Lizard ons al voordeed.
Vervolgens lijkt The Sun Is Making Noise eerst op een stralende zondag, maar de woorden “Are We Still Satisfied” van zanger Mitch Van Laecke duiden ons al snel op dreigende zonsuitbarstingen.
Terwijl de (h)eerlijke punksong Lemonface recht uit de jaren ‘80 geplukt kon zijn, eindigt Become als een perfecte samenvatting van dit album: de frustratie, angst en onzekerheid in de hedendaagse samenleving. We kunnen alleen maar vaststellen dat deze band met de juiste instelling, gedrevenheid en slechts 6 nummers ons verweesd maar voldaan achterlaten.
Op 17 maart 2023 komt de vierde langspeler met de veelbelovende titel Meerstadt, uit van STADT. Voor deze nieuwe plaat trokken Fulco Ottervanger, Simon Segers, Joris Coole en Frederik Segers zonder plan naar een Nederlands zeeplaatsje. De huiskamer met zicht op zee werd omgetoverd tot een opnamestudio waarin ze zich overgaven aan het op- en neergaan van de golven.
De vorige drie albums van STADT kregen het etiket krautpop opgekleefd, deze keer beloven ze iets anders. Met de eerste single Tidal Slide kregen we al een gedreven en intens voorproefje. Met Zandplaat gaat het er allemaal wat luchtiger aan toe. Het nummer heeft een zorgeloze zomerse vibe waarin af en toe wat psychedelica komt voorbij drijven.
Zandplaat klinkt als een samenwerking tussen Pierre Henry en Kraftwerk die elkaar tegenkomen op een zonnige dag op een Nederlands strand. Alles klinkt wederom boeiend van begin tot einde, zodat we ons met plezier laten onderdompelen in het bijzondere STADT-klankenbad.
Hopla, op sinterklaasdag kregen we de allereerste single van een gloednieuwe Antwerpse band door de virtuele schoorsteen, we hadden nochtans geen schoen gezet.
Sekushi betekent gewoon ‘sexy’ in het Japans, Quake is dan weer een old school video shooter waar we nogal verslaafd aan waren destijds. Samen dekt deze vlag volledig de lading. Verslavend sexy spul dus, ons gebracht door de heren Youri Van Uffelen (Deadman Orchestra, Braakland, Drawings In Sound,…) en Toon Verdonck op gitaren, geruggensteund door de ritmetandem Thomas Deckx (drums) en Sam D’hondt (bas).
Instrumentale potpourri waarin we de psychedelische funkyness van (de Belgische) Placebo en de gekheid van wijlen Wawadadakwa en Wizards Of Ooze menen te ontwaren. Daar bovenop nog een zweem krautrock en surftwangs en je hebt een bootyshaking motherfucker van een debuutsingle wat ons betreft.
Om de sillyness van de zich in het zweet sportende bandleden én de tube mayo toch nog sexy te maken, laten ze een Lara Chedraoui lookalike alle instrumenten playbacken in de bijhorende video. Wij zitten nu al op onze honger naar méér.
Twee jaar geleden debuteerde de uit Ieper afkomstige singer-songwriter Vincent Coomans met de debuutep Can’t You See That I Slowly Distance Myself From You, waarmee hij ons wist te ontroeren met zijn fragiele nummers met beperkte arrangementen. Begin volgend jaar komt zijn debuutplaat The Great Rebuild uit waarop Coomans het verlies van zijn beste vriend, zijn grootouders, zijn schoonvader en zijn schoonzus verwerkte. Hij verloor hen allemaal op hele korte tijd. De opeenstapeling van rouwprocessen heeft hem sterk beïnvloed tijden het maken van de nummers.
Maar het zal niet allemaal kommer en kwel zijn op het nieuwe album. Want hij werd in diezelfde periode ook vader. Het moge duidelijk zijn dat hij tussen heel wat tegenstrijdige emoties werd geslingerd. Daarover gaat ook de eerste smaakmaker van het album. Desire gaat vooral over verlangen, maar ook over de schuldgevoelens die Vincent ervaarde. Wanneer je rouwt wordt het moeilijk om te genieten van dingen, omdat je je schuldig voelt tegenover de persoon die er niet meer is.
Net zoals de debuutep nam Coomans het album op met Jonas Bruyneel (momoyo, WolfeWolfe) die niet alleen instond voor de productie maar ook voor de arrangementen. Verder kreeg hij in de studio nog versterking van enkele collega’s van momoyo. Frie Mechele zorgde voor sfeervolle backings, Esther Coorevits verzorgde, samen met Griet Wiame de strijkers, Renaud Debruyne bespeelde de drums terwijl Bruyneel de bas, gitaar, mellotron, synths en percussie voor zijn rekening nam.
Terwijl op de ep de arrangementen vrij sober werden gehouden komt Coomans met deze track met een breder klankenpalet. Alleen al bij de prachtige intro krijgen we kippenvel door de warme strijkers die het geheel mooi openen. Na de drums valt het allemaal een beetje stil en vult de fragiele stem van Vincent het nummer mooi aan. In het refrein valt alles samen en krijgen we iets magisch mooi. Het is meer dan vier minuten genieten val al dat moois dat Vincent hier bij elkaar schreef.
Vanuit het Waasland laten The Mudmen hun nieuwe single los op de wereld. Mudmen dat zijn Filip (zang/gitaar), Sam (bas), Tony (drums) en Micha (contrabas), onder invloed van speedrock, metal en punk. Toch krijgen we een heel eigen energiek geluid te horen, door de combinatie van contrabas met elektrische bas, snerpende gitaar en snedige drums.
Na hun debuutalbum No Fuck No Ride (2004), volgde in 2016 Faster Faster en deelden ze het podium met o.a. The Meteors, Batmobile, Frantic Flintstones, Demented Are Go, Mad Sin, Nekromantix, Caravans…
Een derde album is in de maak en daar delen ze alvast de onstuimige titeltrack Shoot to Score van. “Het nummer beschrijft het gevoel van niet meer te stoppen te zijn, en dat al vanaf het startschot. Het gaat kort gezegd over ons, de band, en alles wat erbij komt kijken: no limits, no rules, just a bunch of happy fools”, legt het viertal uit.
Een stormachtig wijze drum intro neemt ons meteen in het wilde rock-‘n-rollsfeertje van de track. De vuil ruwe stem van Filip zorgt voor de nodige diepte, hoewel dat ook voor bas en contrabas geldt. Daarenboven krijgen we steady en stevig drumwerk en verbluffend gitaarspel te horen. Full speed psychobilly!
Veel luistergenot!