Het eerste beeld dat door m’n hoofd schiet, is dat van een lachende Matt. En dan hoor ik zijn zachte stem. En zie ik hem zitten, staan, hangen, dansen in zijn lederen jekker. Matt Watts was een grote muzikant. Beschikte over een fragiele stem, een goeie pen en kon een nummer maken van begin tot eind. En performen. Bij Matt wist je dat het echt was. Hij was een rock-’n-roll animal die alles uit het veel te korte leven haalde. Met het hart op de juiste plaats. Innemend. Charismatisch.
Hij heeft me een beetje verteld over het miserabele stadje Montana in Amerika dat hij achterliet. Op z’n 15de nam hij er zijn eerste plaat op, in de achterafkamer van een muziekwinkel, met één micro. Toen ontdekte hij ook happy pills, en drank en drugs zouden de rest van zijn leven een compagnon worden. De liefde bracht hem op z’n 19de naar Brussel. Platen en erkenning volgden.
Twintig jaar later, deze zomer, zou hij terugkeren. En wel naar L.A. om er een plaat op te nemen, en later concerten in de regio. Maar daarvoor nog eerst een plaat met zijn goede vriend en producer Nicolas Rombouts. Daar zouden ze deze week aan werken. En Matt had nog enkele platen in zijn mouw zitten. Eentje met Kris Dane, bijvoorbeeld. Ik had het geluk hen te mogen filmen in gallerij Un Peu in Brussel. Je zag echt hoe Matt nog meer tot leven kwam en die vrolijke kwinkel in zijn ogen openbloeide terwijl de songs tot leven kwamen. Matt was geboren voor muziek.
Een kruising tussen Lou Reed in de 70’s en Gene Clark. Op het podium – zeker bij I H8 Camera – kon Matt zich uitzinnig gedragen, een song echt dragen als performer, en zich inleven . Maar hij kon ook zacht zijn en met zijn fluisterstem een nummer tot leven wekken.
Drie weken geleden was hij nog hier. Met een kater na het Arno-concert op de dijk, waar zijn kameraad Stef Kamil de show stal. Speed kon ik niet fixen. Toen hij naar de nachtwinkel hier op de hoek ging om vodka, probeerde de Nepalese winkelierster hem te bekeren tot het juiste Christendom. Drie kwartier lang. Uiteindelijk kreeg hij de vodka. We hebben toen twee nummers opgenomen die hem nauw aan het hart lagen. Ramblin’ Man van Hank Williams en – tot mijn verbazing, want ik kende hem niet als bluesfan – Blind Willie Mc Tells You Was Born To Die.
You made me love you
And you made me cry
You should remember
That you were born to die
“Play it now for me”
