Een kleine bekentenis. Toen we het Brusselse RITCS-café binnentraden hadden we ons voorgenomen om eventjes niets te schrijven over dit optreden.
Reden: er zijn afgelopen maanden talrijke schrijfels op deze site gepubliceerd waarin de Whispering Sons zo bewierookt zijn dat ze zichzelf door de rook niet meer zagen. Een voornemen dat verdween als sneeuw voor de zon eens de band begon. Een open mond vol verbazing (en niet alleen die van ons) doet je naar je pen grijpen. Uit respect, maar ook omdat dit misschien wel eens één van de strafste optredens van het jaar kon zijn. Geschreven zonder overdrijven, ook al zijn we quasi zeker dat in het totaallijstje van de redactie de neerdaling van Nick Cave in het Sportpaleis voor het roet in het eten zal zorgen.
De Whispering Sons stonden in het RITCS-café naar aanleiding van het Stoemp-festival, een initiatief van Poppunt dat een maand lang gratis Brusselse caféconcerten aan de muzikale medemens biedt. De laatste Rock Rally-winnaars zijn hot en staan op het punt van de grote doorbraak. Onlangs beschouwden onze collega’s van Indiestyle de Whispering Sons niet voor niets als één van de beste acts op het Hasseltse Play-festival en dat met Raketkanon als rechtstreekse tegenspeler.
Maar eerst iets over de eerste act Monolithe Noir. Een eenmansproject van de Fransman Antoine Pasqualini die naar Brussel uitweek en een thuishaven vond op Luik Records, kwestie van het moeilijk te maken. Antoine was actief in talrijke popbands en allerlei projectjes, maar hij werd de traditionele instrumenten beu en koos voor de wereld van de modulaire synthesizers. Noem het ambient of experimental, Monolithe Noir verkent vooral de duistere paden van de elektronica dat zich ergens tussen Aphex Twin en Throbbing Gristle bevindt. Lekkere oorsmeer dat wel, maar voor de ogen net iets te saai om het vijftig minuten vol te houden zonder achterom je te kijken.
De Whispering Sons hebben net een uitgebreide Europese tour achter de rug. Bijna toch, want een dag na Brussel moesten ze om zes uur ’s morgens op voor een concert in Anthene. Het harde (en waarschijnlijk plezante) rock ’n roll-leven merk je niet bij de vijf, en zeker niet in het RITCS-café. Een band krijgt vleugels of valt plat op zijn bek met zijn frontman of -vrouw. We weten echt niet wat er in Brussel in Fenne omging, maar vanaf de eerste seconde dat Alone werd ingezet klonk alles subliem. Juist, we schrijven dat altijd, maar deze keer was het anders.
Vol energie, nog meer bezeten dan anders krijste Fenne de ziel uit haar longen. De vier jongens die ondertussen weten dat een Whispering Sons-concert briljant wordt als Fenne in vorm is, gaven zich volledig mee. Hier was niets meer te verdedigen, meer nog dan in Gent (en we nemen aan ook in Hasselt) was dit een statement. Een band die van een onbekend demobandje tot de hoop van de Belgische alternatieve muziekscène werd gekroond, en die ommezwaai op een zeer intelligente wijze op haar eigen karakter heeft verwerkt.
Ze maken het zichzelf niet gemakkelijk, van de bejubelde Endless Party wordt alleen maar Wall behouden (door de curfew sneuvelde jammer genoeg Insights) en op de drie songs na die op Weyrd Son Records zijn uitgebracht (Performance, Strange Identities en White Noise), bestaat de set uit gloednieuwe songs die alleen maar die-hardfans kennen van recente optredens of van YouTube-filmpjes die door fans zijn gepost.
De etappe die de Whispering Sons dit jaar hebben afgelegd is van een verbluffend hoog niveau, ook al is het niet meer dan een overgangsfase. We schreven het al eerder, de volgende stap komt er volgend jaar aan en alles ziet er naar uit dat ze daar met het grootste gemak in zullen slagen. Als je het ons vraagt, hebben we gisteren gezien dat ze dat weten…