Het is te merken aan de Overpoort die op een boogscheut van het Nest-gebouw ligt, Gent bruist weer, niet dat de stad ooit slaapt. De studerende medemens maakt zich opnieuw klaar om de Gentse binnenstad te veroveren. Of dat er iets te maken heeft waarom de tweede verdieping van het voormalige Gentse bibliotheekgebouw was volgelopen? Noem het een voordeel, dat wel, maar het is nog meer de steeds opstijgende kwaliteit van de jongste Rock Rally-winnaars die daarvoor zorgde.
Ook het voorprogramma profiteerde met volle teugen van de aanhoudende populariteit van de Whispering Sons. Niet geheel toevallig dat de jongens van Fornet in Gent stonden. Ook Limburgers, muzikanten die het beste uit de eighties filteren en als toemaatje is hun eerste ep via tape op het label van Fenne en Kobe (Sentimental Records) uitgebracht.
Schrik niet van de woorden “eighties”. Deze jonge wolven hebben zich niet blindgestaard op de verloren tapes van hun ouders met daarop vergeelde hitparademuziek, wel brengt dit viertal een energieke mix van het beste uit de postpunk van de jaren 80. Invloeden van Gang Of Four, This Heat (en neen, het T-shirt van Kobe zit daar voor niets tussen) en vooral The Fall. Gooi daar nog wat Amerikaanse invloeden zoals Big Black en zelfs Sonic Youth tegenaan en je hebt een nieuw uniek ingrediënt Fornet genaamd.
Van onwennigheid op het podium is geen sprake. En ook al moest dat zo zijn, dan merk je daar door de gitaren maar bitter weinig van. Fornet past uitstekend in het lijntje van The Guru Guru en andere Hypochristmutreefuzzen. In het oog te houden, en voor wie er niet bij was volgt er een herkansing op 27 september in de Kinky Star of wie in Limburg wil blijven, op 12 oktober in Café Café in Hasselt als support van de Luikse herriemakers It It Anita. Fornet, liefde op het eerste gezicht…
Je kan er niets aan doen, maar de tijd vliegt snel voorbij. Terwijl een nieuwe jonge garde zich aan het inschrijven is voor de volgende editie van de Humo’s Rock Rally, is het voor de Whispering Sons ondertussen bijna anderhalf jaar geleden dat ze de felbegeerde prijs van Brussel naar Limburg mochten meenemen.
Een band die vanaf zijn prille bestaan de steun en liefde kreeg van een leger fans. Mensen die moord en brand schreeuwden omdat ze als Rock Rally-winnaar niet werden doodgeknuffeld door de media. Gelukkig was dat niet het geval. Door de frisheid van hun sound (retro die niet belegen klinkt) en (dat weet ze ook wel) Fennes imponerende stem ging het pijlsnel. Niets is echter zo erg dan een band niet te laten rijpen. Whispering Sons zijn verstandige mensen, en dus gaven ze niet toe aan de druk die op hun schouders lag. Je eigen zin doen, en daarmee wordt het verhaal alsmaar beter…
Op de vooravond van hun tweede Europese toernee had Whispering Sons met hun nieuwe set zonder meer een niet te mis verstane boodschap. Denken aan de toekomst, en vaarwel zeggen aan die eerste mijlpaal die de tape (en later vinyl) Endless Partywas. Een mens durft het bijna niet te schrijven, maar omdat liegen niet mooi is: de zwakste track van de set was Wall, niet dat we dit uptempo-nummer ooit beu zullen raken. Gelukkig werd Insights wel behouden, het finale moment waarop Fenne haar demonen uitschreeuwt en waarmee ze de Rock Rally-jury in de AB in extase liet gaan.
Gedurfd, en in zekere mate zelfs een beproeving, maar de stap moet nu eenmaal worden gezet. Of zoals Fenne het zei: “het is voor jullie even spannend als voor ons”. Het moest natuurlijk, maar de nieuwe songs klinken meer volwassen, of om het anders te zeggen: Whispering Sons klinkt gewoon meer zichzelf.
Over Fenne Kuppens is al heel wat geschreven, de boze turnjuffrouw van Luc Janssen vinden we nog steeds het leukst, maar wat steeds terugkomt is haar innemende rol op een podium. Zichzelf volledig geven, opgaan in wat je doet, gewoon wat je van een artieste verwacht.
De toon werd meteen gezet met opener Alone. Een blauwdruk van hoe de nieuwe Whispering Sons klinkt, en tevens een sluitend bewijs dat de nieuwste telg Tuur nu reeds een duurzame schakel van de ketting vormt. Het werd meteen gevolgd door White Noise dat deze week als single op Weyrd Son Records verscheen en achteraf wachtrijen aan de merchandisestand veroorzaakte.
Een nieuwe song daarna. Op de setlist stond No Image. Geen flauw idee of dit een definitieve titel wordt, wel van overtuigd dat dit alweer een song vol klasse is. Voor de rest bestond de set uit compleet nieuwe songs, een paar misschien bekend bij concertgangers die reeds een paar Whispering Sons-concerten achter de kiezen hebben. Wat opvalt aan de nieuwe tracks is hoe gestructureerd ze wel zijn en wat voor een belangrijke rol de elektronische drumkit van Sander, het gitaargetover van Kobe en de keys van Sander vormen. Songs die eigenlijk nog donkerder klinken dan voorheen. Invloeden van bandjes die labels als Sacred Bones kleuren.
Achteraf noteerden we alleen maar gelukkige gezichten. Bij het publiek, maar ook bij de band zelf. Klaar voor de Europese tour (tussenstop op Stoemp! in Brussel en de thuismatch op Play in de Muziekodroom), en nog meer klaar voor wat daarna komen moet. Eerlijk is eerlijk, wat we nu willen is het maken van dat debuut, al was het maar omdat we in ons hoofd nu reeds de songs hebben van wat een knaller moet worden. Wordt vervolgd, of wat dacht je?
DIDIER BECU