Een maand geleden bracht Tristan Wellif uit, een plaat vol verrassingen waarop de zangeres voortdurend van gedaante verandert en haar publiek betovert met vocale acrobatie, mysterieuze teksten, cryptische titels en vooral veel geslaagde experimenten. Hoe vertaalt ze die surrealistische sfeer naar het podium? Dat zouden we weldra ontdekken in de AB Club.
Of toch na het voorprogramma van Sarah Espour. Met zonnebril en lange jas, als een detective uit een klassieke film, duikt de zangeres op vanuit de duisternis op het podium en brengt haar eerste nummer in het Engels vooraleer ze overschakelt naar het Frans. Gelukkig, want net als bij Charlotte Gainsbourg komt haar stem veel meer tot haar recht in die taal. Zeker wanneer ze Elle adore le noir van T.C. Matic covert, maar dan op volledig eigen wijze met blazers die uit een jazzplaat lijken te zijn gesampled en percussie die je meeneemt op een spannende tocht door de nacht. En dan was het reeds tijd voor het laatste nummer. Van deze chansonnière willen we meer zien want ze maakt ons benieuwd naar hoe ze klinkt met meer begeleiding dan de laptop en de toetsen die ze hier allemaal zelf bedient.
Gehuld in vuurrood verschijnt dan Tristan ten tonele. Meer dan haar onnavolgbare stem heeft ze niet nodig om haar publiek te imponeren. Toch laat ze niets aan het toeval over: haar live aanschouwen is jezelf onderdompelen in één lange cultfilm waarin het volkomen normaal is dat een zangeres met onaffe beeldhouwwerken en maskers danst op het podium en liedjes titels dragen als Weslanda, Isuk en Maljaande. Titels die alles kunnen betekenen, van IJslandse vissersdorpjes tot Libanese geneeskrachtige kruiden. En vooral dat het publiek onafgebroken aan de lippen hangt van een artieste die bizarre avant-garde zo moeiteloos laat versmelten met perfecte pop.
Tristan begrijpt ook de kunst om teksten te schrijven die mysterieus en meeslepend zijn, op het eerste gehoor ongrijpbaar maar wel meezingbaar door een volle zaal. Weslanda van haar eerste ep met het mantra “I don’t need people / but I’m the kind who needs them around without them needing me” resoneert nog steeds even sterk als “What we feared, we found” uit het gloednieuwe Wildmouth. En in dat nummer krijgen we dan nog eens de zin “They say it’s witchcraft / But they burnt witches worse than you and me” voorgeschoteld.
Het is in klassevolle ballades als Why Put The Fire Out dat Tristans jazzroots komt bovendrijven, waar ze dan in andere nummers vervelt tot een popdiva die veel grotere zalen verdient. Want wie haar luisteraars laat meezingen met de onheilspellende tekst van Maljaande en zich vervolgens kan bezatten aan het applaus bezit iets dat een veel breder publiek dringend moet ontdekken.
FACEBOOK (TRISTAN) / INSTAGRAM (TRISTAN) / FACEBOOK (SARAH ESPOUR) / INSTAGRAM (SARAH ESPOUR)